Van bruidroof naar huwelijksreis

Onlangs zijn mijn lief en ik in het huwelijksbootje gestapt. Na een jaar van voorbereiding en voorpret was het dan eindelijk zover: 23 juni! Onze Trouwdag! Nu kunnen we alleen nog terugkijken op een prachtige mooie, maar vooral ook een heel leuke dag.

Na de trouwdag volgt traditiegetrouw de huwelijksreis. De antropoloog in mij is van nature nieuwsgierig naar de oorsprong van allerlei tradities en/of dagelijkse (symbolische) handelingen waar wij in ons leven mee worden geconfronteerd. Ik ben me ervan bewust dat de gebruiken die wij vandaag de dag ‘traditie’ of ‘traditioneel’ noemen in vroegere tijden of in andere contreien vaak gewoon de dagelijks praktijk zijn. Verrichtingen of gebruiken om ervoor te zorgen dat alles naar behoren functioneert en blijft draaien. In het geval van het verschijnsel ‘trouwen’ –een ritueel an sich- zou je hier een volwaardig promotieonderzoek naar kunnen verrichten. Geen enkel ander social event is zo doordrenkt van rituelen en symboliek.

Maar goed, we hebben het nu over de huwelijksreis. Misschien is het daarom wel leuk om nader in te gaan op de achtergrond van deze traditie. Ik heb één en ander aan speurwerk (lees: google) gedaan en ik kwam achter het volgende: De huwelijksreis zoals wij die vandaag de dag kennen is ontstaan uit het fenomeen bruidroof uit de Middeleeuwen. In deze tijd hadden vrouwen weinig te vertellen inzake of en met wie zij zouden trouwen. Mannen gingen toen nog niet op hun knieën om de hand van hun geliefde te vragen (deze hedendaagse traditie stamt dus uit een ander tijdperk, maar laten we niet afdwalen). De familie van de bruid gaf hun dochter ook niet zomaar weg, zeker niet aan mannen van een andere ‘stam’ of een lagere klasse. De arme stakkers zagen zich dan ook genoodzaakt een alternatieve verlovingsmanier toe te passen. De Engelse uitdrukking ‘swept off her feat’ komt uit deze tijd, waarin mannen hun beoogde levenspartner gewoon over de schouder gooiden en hen meeroofden om hen tot bruid te kunnen maken. De mannen moesten zichzelf en de vrouw een tijd met behulp van vrienden verborgen houden, totdat de familie de zoektocht staakte. Na deze periode konden de mannen weer gewoon verschijnen. Echter, doordat de vrouw meestal zwanger was of in ieder geval aangetast in haar reputatie, kon de familie niets anders doen dan instemmen met een huwelijk tussen hun dochter en de kidnapper. En ze leefden nog lang en gelukkig. (Bron: http://www.theperfectwedding.nl)

Broodje aap of niet, dat zullen we nooit met zekerheid kunnen zeggen. Romantisch? Tja, ook daar zullen de meningen uiteenlopen. Overigens is het een praktijk die volgens een artikel in Opzij nog dagelijkse praktijk is in de voormalige sovjetrepubliek Kirgizië in Centraal-Azië: ‘Ala kachuu’ oftewel bruidroof – het ontvoeren van vrouwen met als doel hen tot een huwelijk te dwingen. Soms heeft een vrouw ‘geluk’ en pakt het goed uit, maar vaker is het bittere ellende. (Bron: http://www.opzij.nl/WAD-Mediabank-pagina/Jij-gaat-morgen-met-me-trouwen.htm)

Wij associëren de huwelijksreis in ieder geval met tropische stranden, een azuurblauwe zee en waaiende palmbomen. Of in ieder geval met een ‘welverdiende’ vakantie om bij te komen van alle hectiek van (rondom) de trouwdag. Eric en ik kozen voor een combinatiereis naar Zuid-Afrika en Mauritius. Het is wederom een bijzondere reis geworden: een lach en een traan in Kaapstad, ongekende luxe in Mauritius. Een dikke drie weken lang. Nog even geduld, de reisverhalen zullen zeer spoedig op dit blog verschijnen.