De echte man en het meisje

Een paar dagen geleden bladerde ik in de wachtkamer van de tandarts door de Glossy. Ik las een interview met Quinty Trustfull. Je kent haar wel, van Koffietijd en Eigen Huis en Tuin. Het was niet het meest fascinerende diepte-interview dat ik ooit gelezen heb, maar één uitspraak is blijven hangen. De interviewer vroeg aan Quinty wat zij zoekt in een man en Quinty antwoordde: “Een man moet zo sterk en zelfverzekerd zijn, dat ik me als vanzelf een meisje ga voelen naast hem. Ik wil kunnen verdrinken in een man zijn armen.” Van die uitspraak kun je een heleboel vinden. Je zou het lui en gemakzuchtig kunnen noemen. Je zou je kunnen afvragen of Quinty sterk en zelfverzekerd genoeg is om op eigen benen te staan. Je zou het onrealistisch kunnen vinden om te geloven in het ideaalbeeld van de sterke, stoere prins op het witte paard. Misschien word je wel boos en vind je dat een dergelijke uitspraak van Quinty een verkeerd beeld stelt voor jonge meiden die geen ‘sterke’ mannen meer nodig zouden moeten hebben om zich goed te voelen.

Of je denkt zoals ik. Ik vind de uitspraak van Quinty oprecht, kwetsbaar, lief en dapper en bovendien getuigen van een sterke omarming van haar vrouwelijkheid. Ik ben een beetje meer fan geworden. Anno 2013 is het voor een zelfbewuste, onafhankelijke vrouw misschien wel taboe om publiekelijk te verkondigen dat je je graag een meisje waant in de armen van een sterke man. Het doet de vraag weer eens rijzen: Wat willen vrouwen nu echt? Willen we louter een maatje, gelijkwaardig in alle opzichten, met wie we kunnen lachen en huilen en onze diepste emoties delen? Of zoeken we ook een sterke man, een alfamale én een gentleman, die ons bemint en beschermt?

50 tinten feminisme
De hype rondom Vijftig Tinten Grijs kan niemand ontgaan zijn. Het verhaal gaat over de jonge Anastasia Steel die haar hart verliest aan de onweerstaanbare en succesvolle zakenman Christian Grey, die haar vervolgens onderwerpt aan zijn wil en volledige (seksuele) onderdanigheid van haar eist. Feministen die het boek bestempelen als ‘een doorn in het oog van het feminisme’ hebben niet goed begrepen waar het allemaal om draait. Mensen die de trilogie afserveren als een flutromannetje voor huisvrouwen hebben nooit veel verder gekeken dan hun neus lang is. Slecht geschreven? True. Maar hoe kun je een boek dat miljoenen vrouwen in rep en roep heeft gebracht afserveren als ‘pulp’?

Het enorme succes van de Vijftig Tinten-trilogie was overigens nog maar een begin. Wie nu bij de boekhandel naar binnen stapt zal verrast worden door het grote aanbod romans met een ‘bdsm-tintje’ op de bestsellerplank. Stuk voor stuk verhalen over jonge, zelfbewuste vrouwen die er vrijwillig voor kiezen om zich over te geven aan de lusten en verlangens van die ene man, veelal rijk, machtig en heerlijk arrogant. We lezen de boeken niet, we verslinden ze. De vraag is, zijn deze boeken nu seksistisch en vrouwonvriendelijk, of getuigen ze juist van de laatste stap in de volbrenging van de seksuele revolutie en emancipatie. Critici en boekrecensisten worden het maar moeilijk met elkaar eens. Ik pleit voor het laatste.

Sterke vrouwen willen sterke mannen
Wat zegt het succes van deze boeken over de moderne vrouw? Willen we nu en masse aan het andreaskruis gebonden worden? Nee, dat denk ik niet. Hooguit wekt de hype nieuwsgierigheid en geeft het aanleiding tot wat experimenteren in de slaapkamer.
Wat we wél kunnen concluderen uit het succes van dergelijke boeken, is het feit dat veel vrouwen een sterke man missen. Ze hebben genoeg van softe romantiek. Even geen begripvolle, volgzame en zachtaardige Mister Nice Guy meer, maar nu eens een ‘echte’ man. Deze ‘echte’ man staat sterk in zijn schoenen. Dwingt op een natuurlijke manier respect en ontzag af bij anderen. Hij staat zijn mannetje, is onafhankelijk, zelfbewust en succesvol in wat hij doet. Een leider. Hij wacht niet af, maar neemt het heft in eigen handen. Hij laat zich nooit en te nimmer opzij zetten.

Willen vrouwen nu en masse aan het andreaskruis gebonden worden?

Nu kunnen zelfs de meest verstokte feministen er niet langer om heen. Dankbaar gebruikmakend van de vrijheid waar Dolle Mina voor gevochten heeft en aangemoedigd door dierlijke instincten, zoekt de vrouw anno vandaag een man die sterker is dan zij. Aan wie ze zich kan overgeven. Die haar een gevoel van veiligheid en geborgenheid biedt. Ze zoekt een man die haar enerzijds bemint en beschermt, maar haar gelijktijdig met twee benen op de grond houdt. Natuurlijk zoeken vrouwen een gelijkwaardige relatie, maar wel met een man die haar ‘aan kan’ en tegen haar is opgewassen. Hoe ironisch ook; hoe sterker en zelfbewuster de vrouw, hoe groter het verlangen naar een echte man. En dat is eigenlijk heel logisch. “Een man die mij aankan, zal ook in staat zijn om me te kunnen beschermen”, zo beredeneert ons onderbewuste.

En het feminisme dan!?
Mag dat wel? Jezelf onderdanig opstellen ten opzichte van een ander? Vrouwen én mannen hebben immers geleerd hun mannetje te staan. Misschien is het tijd om toe te geven dat veel macht en controle niet altijd fijn is. Vermoeiend, ook. Dat we het stokje daarom soms graag eens uit handen geven.

Ik denk overigens dat het goed is te beseffen dat het feminisme niet louter gaat over het doorbreken van het glazen plafond en financiële onafhankelijkheid. Het gaat in de eerste plaats over individuele vrijheid en verantwoordelijkheid voor eigen keuzes. Hoe onzinnig is het om je kop in het zand te steken voor de dingen die je diep van binnen echt wilt, om daarmee te voldoen aan het beeld van de old skool-feministen. Juist door toe te geven aan je eigen wensen en verlangen, hoe ‘on-feministisch’ ze ook mogen lijken, toon je jezelf sterk. Als we kijken naar de manier waarop de vrouwen in de boeken hun ‘onderdanigheid’ vorm geven, is dit het toppunt van emancipatie. Zelfbewust gaan ze achter hun eigen verlangens aan. Het gaat hier dus niet zozeer om overgave aan een man, maar des te meer aan onszelf en aan onze eigen verlangens. Hoe geëmancipeerd is dat?!

Klinkt simpel, maar toch is het lang niet zo eenvoudig. Ik word regelmatig geconfronteerd met vrouwen die uitroepen een echte man te willen, maar die zich er in het dagelijks leven op toeleggen de man in hun leven beetje bij beetje te castreren. Zoals Matthew Fitzgerald, auteur van het boek ‘Sex-Ploytation’, het zonder omwonden doekjes verwoordt:

>>> “The consequences of almost 50 years of ardent feminism have been devastating: a society in bewilderment about gender roles and the rise of a class of ball-busting bitches. (…) An overall erosion of male confidence.”

Wij vrouwen hebben ons eigen graf gegraven en nu moeten we eruit. Willen we eruit!

Volgens Fitzgerald heeft de huidige generatie mannen (twintigers en dertigers) het moeilijk in onze maatschappij die steeds meer ‘vervrouwelijkt’ is geraakt. Zij zijn veelal opgevoed door geëmancipeerde, alleenstaande moeders “who don’t have a clue about the male sex drive, but who teach their sons to surrender their natural masculinity and pander to woman.” Dit brengt mannen in een afhankelijke en afwachtende positie.

>>> “This abrogation of sexual confidence has resulted in a world full of wusses and doormats, men who cater to women and willingly hand over all their male power in exchange for a few crumbs of approval or sexual ‘favors’. The modern man walks around on eggshells, afraid of saying the ‘wrong thing’, scared of showing his natural sexual interest to a woman, scared of being scorned, humiliated, or even fired — scared of his own true self. All of this flies in the face of nature. For years now, men have been forced to bend over backwards to please women, but pandering to a self-serving social movement can’t really reverse five billion years of human evolution.”

Ik durf te stellen dat een groot deel van de relatiebreuken en echtscheidingen in essentie te verklaren is aan de hand van bovenstaand fenomeen. De man, die als jongen geleerd heeft om lief te zijn voor ‘het meisje’, onderdrukt zijn eigen seksualiteit in alle toonaarden en schikt zich veelal naar de grillen en wensen van de vrouw. De vrouw wil een echte man, zelfverzekerd, onafhankelijk, een ‘aanpakker’, maar ze geeft hem gelijktijdig geen enkele ruimte om deze man te zijn. Dit alles met gevolg dat ze alleen maar meer op elkaar afknappen. Eindresultaat: twee gefrustreerde mensen. We hebben ons eigen graf gegraven en nu moeten we eruit. Willen we eruit! Er is werk aan de winkel. “Geef je man zijn ballen terug”, zei schrijfster Brigitte Sumner met haar boek ‘Waarom vrouwen vallen op mannen met ballen’. En daar hebben we gelijk weer zo’n paradox te pakken, want een echte man heeft toch eigenlijk geen vrouw nodig om zijn ballen terug te vinden?

En voordat ik straks RTL4 op mijn nek krijg: ik wil geenszins een verband suggereren tussen Quinty Trustfull en Vijftig Tinten Grijs. Geen idee wat zij in de slaapkamer uitspookt. Ik hoop alleen dat ze nog lang en gelukkig kan verdrinken in de armen van haar sterke man Orlando Trustfull!