Schrijfsels van toen: Na Down Under

Het is best leuk om af en toe oude blogs van jezelf terug te lezen. Niet alleen om te weten hoe het toen was, maar ook om te beseffen waar je nu bent. In de rubriek ‘schrijfsels van toen’: 2008, een jaar na mijn terugkeer uit Australië/Nieuw-Zeeland.
***

8 mei 2008
(…) Ik had ineens drie verschillende levens die maar moeizaam met elkaar te verbinden waren en waarvan ik er geen één leek te leven: een leven vóór Australië, een leven op weg en een leven ná Australië. Het duurde even om alles in zijn geheel weer een plek te geven. Om mezelf een plek terug te geven. (…)

***

15 juli 2008
Terugdenkend aan vakanties van vroeger realiseer ik me hoeveel ik vergeten ben. Dat vergeten begint met de namen. De naam van het plaatselijke treinstation, namen van dorpen, straten en bezienswaardigheden. Je vergeet de naam van de camping waar je stond, evenals de namen van de lokale pubs en plaatselijke lekkernijen. Daarom zijn plakboeken zo’n uitkomst, maar zelfs dan moet je soms je hersenen kraken om je dat leuke kustplaatsje ook daadwerkelijk voor de geest te kunnen halen. Dat heeft alles te maken met het feit dat je die informatie in het dagelijks leven niet meer nodig hebt en het dus alleen maar kostbare hersencapaciteit inneemt.

Als ik nu mijn ogen sluit sta ik weer voor mijn hostel aan Kent Street en pak ik de trein van Town Hall naar Bondi Junction.

5 september 2006 stapte ik in het vliegtuig en vloog ik via Londen en Singapore helemaal naar Sydney. Het werd een reis van een jaar. 9 september 2007 zette ik weer voet op Nederlandse bodem. Bijzonder is in dit geval dat ik alles nog weet. Ik kan me de naam herinneren van elk willekeurig persoon waar ik kennis mee gemaakt heb, ik herinner me de namen en bijzonderheden van elk dorpje of stadje waar ik verbleef – dan wel doorheen reed, ik weet nog (oké, zo ongeveer) wat er op de informatiebordjes in de musea stond en ik weet nog precies in welk hostel ik waar zat en via welke route ik er moest komen. Maar bovenal zie ik het nog allemaal voor me. Als ik nu mijn ogen sluit sta ik weer voor mijn hostel aan Kent Street en pak ik de trein van Town Hall naar Bondi Junction. Ongelooflijk hoe snel tijd voorbij gaat. Als ik opnieuw mijn ogen sluit loop ik door de Woolworths op zoek naar het minimale aan boodschappen -want het werd immers toch gejat-, of ik zit achterin de bus met Icehouse – Great Southern Land uit de speakers en ik kijk uit over een rood landschap bestaande uit zand, rotsen en oneindigheid. Ik loop richting de mooiste waterval ter wereld. Ik slaap die nacht in een swag onder de sterrenhemel en ik hoor het gejank van wilde honden. Met Vicky en Gary struin ik door de foodcourt van een winkelcentrum ongeveer zes keer zo groot als Alexandrium I, II en III bij elkaar op zoek naar een bak nacho’s met guacamole. Ik heb het jaar Down Under geabsorbeerd.

Weet je, ik realiseer me dat ik iets ongelooflijks heb meegemaakt. Een unieke ervaring, één die maar weinig mensen met me kunnen delen. Dat is iets waar je pas achter komt als je thuis bent en terug valt in dat leven dat hier als normaal en redelijk beschouwd wordt. Op reis kom je zoveel reizigers tegen. Je ontmoet ze in de bus, trein, in hostels en op het vliegveld. Je leert ze kennen tijdens tours, het werk of in bars tijdens Happy Hour. Hoe mooi mijn herinneringen ook zijn, het doet evengoed pijn om ze opnieuw te beleven. Het jaar reizen werd er één tjokvol ervaringen, uitersten en intensiteit, een jaar waarin ik absoluut het allerbeste uit mezelf heb weten te halen. Meer dan waar ik nu nog toe in staat ben en soms is het contrast met het hier en nu simpelweg te groot. Als ik toekomstig thuiskomers één tip mag geven wil ik zeggen dat ze best weken, maandenlang mogen niksen, en tobben en twijfelen over een volgende stap. Teruggaan naar je ‘oude leventje’ is riskant, want het kan lastig blijken om je nieuwe ik een plek te geven. Je bent verandert. Je hebt kanten van jezelf leren kennen welke je niet voor mogelijk hield en vaardigheden ontwikkelt waar je de wereld mee aan kunt. Denk dus even honderd keer na voordat je bij je oude werkgever solliciteert, want ze zijn niet blij met je als jij er na twee maanden achterkomt dat het toch maar niet is wat je voor ogen had.

Hoe mooi mijn herinneringen ook zijn, het doet evengoed pijn om ze opnieuw te beleven.

Wat maakte mijn reis nu zo intens? Wat heeft er nu voor gezorgd dat elke dag nog in mijn geheugen geprent staat alsof het gisteren was? Is dit het feit dat ik er alleen naar toe ben gegaan, compleet op mezelf aangewezen was en niemand in de buurt had om rekening mee te houden? Was het de omgeving, die fantastische andere kant van de wereld waar er door niemand verwachtingen aan me gesteld werden? Waren het de mensen, de mentaliteit, de vrijheid? Of de natuur? Was het een combinatie van al het genoemde?

Ik mis het enorm. Het reizen, het simpelweg gaan en staan en het ontdekken van nieuwe plaatsen, culturen en, bovenal, verhalen van mensen from all over the world. Aan de andere kant besef ik dat ik het helemaal niet hoef te missen, want dat het straks in september gewoon weer gaat beginnen. Ik ga de studie Culturele Antropologie volgen, waarbij ik minimaal één keer naar het buitenland moet en dag in dag uit bezig ben met mensen en culturen. (…)

***

(Laat het me weten als je meer ‘schrijfsels van toen’ wilt lezen. ;-))