Op zondag naar De Kuip!

Ik schaam me diep. Diep, diep, diep. Deze blog begint daarom met een schuldbekentenis. Ben je er klaar voor? Oké, komt ‘ie: Ik, Karin Koolen (sinds een paar jaar Spillenaar-Koolen), rasechte Rotterdammert, was nog nooit in De Kuip geweest. Nóóit! Ook niet tijdens een open dag. Zelfs niet voor een concert. En dan te bedenken dat de zondagen in huize Koolen van oudsher in het teken staan van voetbal. Mijn halve familie heeft een seizoenskaart voor Feyenoord. Mijn vader gaat weliswaar zelden naar het stadion, maar heeft altijd wel een abonnementje op een voetbalkanaal lopen. Mist geen wedstrijd!

En ik? Ach. Tot vandaag had ik niet met zekerheid durven zeggen dat Pelle bij Feyenoord speelt. Doet ‘ie trouwens, en goed ook! Tot vandaag was ik in de veronderstelling dat Zwolle vorige week landskampioen werd. Ik weet nog steeds niet precies wat buitenspel is.

‘Cambuur’ klinkt heel Afrikaans, maar blijkt dus gewoon Leeuwarden te zijn

Cambuur?!
Ietsje wijzer ben ik sinds vandaag. Of eigenlijk; er ging een wereld voor me open. Vandaag gingen Eric en ik namelijk naar De Kuip. Via via kregen we twee seizoenskaarten te leen. De wedstrijd: Feyenoord – Cambuur. Klinkt heel Afrikaans, maar – zo leerde ik vandaag – Cambuur blijkt dus gewoon Leeuwarden te zijn.

De middag begon voor mijn kledingkast. Rood en wit, dat was het uitgangspunt. Helaas heb ik vorig weekend mijn garderobe drastisch uitgedund (vier tjokvolle vuilniszakken gingen de deur uit) en viel er nog weinig te kiezen. In een zwart topje, rood bloesje en een spijkerbroek stapte ik uiteindelijk op de fiets.

Op de fiets ja, want als je naar sport gaat kijken moet je het toch minimaal opbrengen om jezelf enigszins sportief te verplaatsen. Na een uurtje fietsen – Bergse Bos, kralingse zoom, over de Van Brienenoordbrug – bereikten we De Kuip. Honderden keren ben ik er langs gereden. Mijn ex reed altijd stapvoets als Feyenoord een thuiswedstrijd speelde. Mooie geluiden! En hoewel ik nooit voetbal kijk, ben ik altijd blij als ik hoor dat Feyenoord gewonnen heeft. Het is en blijft je stadje hè? Ja toch, niet dan!?!

Newbies
We parkeren de fietsen en gaan op zoek naar de ingang. Er zijn er gelukkig maar 65. We kijken op ‘onze’ passen en sluiten aan in de rij voor ingang 18. Fout! Poortje gaat niet open. 18 blijkt het rijnummer van de stoelen te zijn. Wij moeten naar ingang 45, aan de andere kant van het stadion. Omlopen dus. Na nog één keer “jullie zitten verkeerd joh, je zit daar bovenin – dus hier teruglopen, dan naar buiten, daar de trappen op!” zitten we op de juiste stoelen.

Ken je dat gevoel van een berg beklimmen? Puffend kom je boven, opgelucht dat je er bent en dus niet meer verder hoeft te klimmen – vergeet je helemaal van het uitzicht te genieten. Had ik dus ook. Heel even. Maar daarna… goh, wat is zo’n stadion mooi! Wat een sfeer! Natuurlijk werd er gezongen. Uit volle borst. Overal rood en wit. Hier en daar een rookbommetje. Helemaal rechts van ons een vak met supporters van Cambuur; door de Feyenoordsupporters ‘de boeren’ genoemd. Je zit allemaal dicht op elkaar, met je knieën in de nek van de persoon voor je. Vast om het kameraadschap te versterken.

Feyenoord komt op. Geroffel op pauken en dan:

Hand in hand, kameraden,
hand in hand voor Feyenoord 1.
Geen woorden, maar daden, leve Feyenoord 1.

Vlak voor de aftrap klinkt het lied Super Feyenoord.

Bij elke goal – en dat waren er heel wat – klinkt een scheepshoorn en dan: “Laa lala la laalalalalala laa lala” (refrein van het nummer I will survive)

Helemaal rechts van ons een vak met supporters van Cambuur; ‘de boeren’

Klappen voor de tegenpartij
Ik snap het nu. Dat zingen, het roepen, het gejuich. Het gaat gewoon vanzelf. Feyenoord won de wedstrijd met 5-1 en de sfeer in het stadion was gezellig en uitbundig. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe de sfeer is bij een ‘grotere’ wedstrijd, of bij het Nederlands elftal. Feyenoord staat natuurlijk bekend om zijn trouwe supportersschare die de club door dik en dun steunt en dat hebben we echt ervaren. Het was de laatste wedstrijd van trainer Ronald Koeman in De Kuip, en na de wedstrijd volgde een toespraak en een oorverdovend applaus.

Als newbie was ik soms geneigd om ook voor de ‘tegenpartij’ de klappen, bijvoorbeeld na een wissel – ik ben de beroerdste niet, maar dat bleek niet helemaal de bedoeling (waarom niet eigenlijk? Die jongens komen helemaal uit Friesland om hier een beetje uitgefloten te worden!). Wij zaten weliswaar in het familievak, maar sommige dingen kun je maar beter niet uitlokken. (:

“Seizoenskaart dan maar?”, oppert Eric na de wedstrijd als we een frietje eten. Mwa. Niet per se. Maar mocht zich nog eens een gelegenheid voordoen: dan gaan wij mee naar t’ stadion en zoeken een plaatsje in de zon.

Vooruit, nog één liedje dan: