Stoute schoenen in de Bijenkorf

Verliefd worden op een paar schoenen. Ik wist niet dat het kon. Maar vandaag ben ik halsoverkop mijn hart verloren aan een paar, eh, …schoenen!

Een rustige dinsdagmiddag. Nietsvermoedend loop ik over de schoenenafdeling van de Bijenkorf. Daar staan ze, fraai uitgestald op een tafel. Grijze sandaaltjes van Alexander McQueen. Prachtig leer, een hoge stiletto, subtiele reptielenlook. Mijn hart begint sneller te kloppen. Ik kijk naar het prijsstickertje op de onderkant van de zool en snel zet ik de schoen terug op tafel. Nog maar nauwelijks bekomen van de grote schrik winkel ik verder.

Als ik mezelf met mijn neus in het leer betrap, besluit ik dat het tijd is de stoute schoenen aan te trekken

De sandaaltjes blijven me roepen. Ik ben weerloos. Als ik mezelf met mijn neus in het leer betrap, besluit ik dat het tijd is om de stoute schoenen aan te trekken. Ik heb me altijd verbaasd over het feit dat zulke dure schoenen zonder meer te pakken en te passen zijn. Natuurlijk rent niemand op één schoen een warenhuis uit (hoewel…), maar toch. Ik pak een pantykousje uit mijn tas en trek de rechterschoen aan.

Assepoester. Zo voel ik me. Alsof het leer voor mijn voet gemaakt is. Ik drentel naar de spiegel en constateer: ik zie er fantastisch uit. De mooiste schoenen ever, perfect voor de rest van mijn leven. De situatie werkt op mijn lachspieren. Met mijn telefoon maak ik een paar foto’s in de spiegel en die stuur ik naar manlief Eric.

Hij: Leuk hoor! Zomers en mooi hakje
Ik: Beetje duur
Ik: Maar wel te gek <3 <3
Hij: Ach. Dat is het belangrijkst
Ik: Nou… haha
Ik: Ze kosten €420,-
Hij: Wow
Hij: Laatste schoenen dit jaar

Ik zet de schoenen terug. Ik moet bijkomen, afkoelen. In het restaurant pak ik een sapje en een broodje. Terwijl ik in de rij sta om af te rekenen struin ik op mijn iPhone schoenenwinkels af. Ze moeten toch ergens goedkoper kunnen? Niet dus. Ik ben zo in mijn eigen wereld verzeild dat ik niet eens door heb dat ik aan de beurt ben. Een kwartier later heb ik mijn broodje achter de kiezen en haast ik me terug naar de schoenenafdeling. Wil ik een goed afgewogen keuze maken moet ik ze toch minimaal allebei gepast hebben. Ik pak de rechterschoen van tafel en sluit aan bij de counter. Daar sta je dan, met een schoen van meer dan vierhonderd euro in je hand. In gedachten wordt er een rode loper voor me uitgelegd en word ik meegenomen naar een geheime paskamer waar champagne en oesters geserveerd worden.

Vierhonderdtwintig euro. Vierhonderdfuckingtwintig euro

„Kan ik u helpen?”
Geen rode loper, ook geen champagne. Wel een heel aardige verkoopster. Met nu ook een linkerschoen aan drentel ik weer naar de spiegel. Verbeeld ik het, of kijkt iedereen naar me? Weer die lachspieren. Het is toch ook van de zotte? „Ik vind ze fantastisch, ben er helemaal weg van”, vertel ik de verkoopster die dat allang gesignaleerd had. – nu even wijs en verstandig zijn, Karin! – „Maar ik denk er nog even over na”, hoor ik mezelf zeggen. De verkoopster belooft de schoenen tot morgenavond voor me achter te houden.

Vierhonderdtwintig euro. Vierhonderdfuckingtwintig euro. Voor vierhonderdtwintig euro kun je een weekendje weg. Voor vierhonderdtwintig euro koop je een mooie fauteuil voor de woonkamer. Kindjes in Afrika gaan er van naar school.

Karin de schoenenslijter. Karin die regelmatig met een hak tussen de stoeptegels blijft steken. Die eens in de zoveel tijd in een vlaag van opruimwoede een kwart garderobe naar de kringloop stuurt. ‘Het kan echt niet’, vertel ik mezelf. ‘Absurd, doe normaal!’ Maar anderzijds, het idee dat iemand anders straks met mijn mooie schoenen aan de haal gaat is onverteerbaar.

Ik ga er nog een nachtje over slapen…