‘Je gaat toch niet zomaar aan andermans spullen zitten?!’

Ik moet een jaar of negen geweest zijn. We stonden op een camping in Zuid-Frankrijk, mijn ouders, broertje en ik. Het is bedtijd en met een tandenborstel met de tandpasta er al op begeef ik me naar het sanitairgebouw.

Terwijl ik mijn tanden poets -dromerig, want zo was ik-, maken de twee meisjes naast me zich op voor de avond. Ik zou niet kunnen zeggen hoe oud ze zijn. Vijftien, misschien twintig? In mijn kleine meisjesogen zijn ze in ieder geval heel volwassen. Gefascineerd kijk ik toe hoe ze hun lippen stiften en hun wimpers krullen. Stiekem luister ik naar het gesprek over leuke jongens en coole muziek. Ooit ben ik net zo oud en dan doe ik dat ook allemaal, neem ik me voor.

‘Je gaat toch niet zomaar aan andermans spullen zitten?!’

Al kletsend lopen de meisjes naar buiten. Dan zie ik dat één van de twee haar toilettas heeft laten staan. Zal ik…? Na kort aarzelen rits ik de toilettas open. Niet om te pikken, zelfs niet om iets te gebruiken. Nee. Hier speelt pure nieuwsgierigheid. Van mijn moeder weet ik ondertussen wat ze gebruikt, maar wat hebben oudere meiden eigenlijk in hun tasje zitten? Ik bekijk de lippenstift en de haarlak. Ik pak de wimperkruller en probeer te bedenken hoe dat ding werkt. Voorzichtig snuffel ik aan de eau de toilette.

‘Hey joh! Ben je gek ofzo!?’ Met een boos gezicht rukt het blonde meisje de toilettas bij me vandaan. ‘Je moet van mijn spullen afblijven!’ Ik sta er waarschijnlijk wat verschrikt bij. ‘Sorry, ik ehh, ik wilde alleen maar even kijken’, stamel ik. ‘Oh ja? Nou, je gaat toch niet zomaar aan andermans spullen zitten!’ Nog steeds boos beent het meisje naar de uitgang.

Van mijn a propos gebracht rond ik af waar ik mee bezig was. Als ik uit het toilet kom staat het meisje daar weer. ‘Sorry, ik had niet zo boos moeten worden’, zegt ze, nu veel vriendelijker. Ze dacht eigenlijk ook dat ik ouder was, maar haar vriendin overtuigde haar van mijn jonge leeftijd. ‘Geeft niet hoor!’, antwoord ik opgelucht. ‘Maar voortaan moet je dat niet meer doen, begrijp je dat? Je kunt niet zomaar aan andermans spullen zitten.’ Ik knik dat ik het begrijp. Het meisje gaat de hort op en ik duik mijn bed in.

Haar stapels blocnotes en schoolboeken imiteerde ik door mijn leesboeken en Donald Duckjes over mijn bureau te strooien

Een incident van jaren geleden, maar ik kan ‘m nog zo voor de geest halen. Niet alleen omdat ik altijd onder de indruk raakte als iemand heel boos op me werd, maar ook omdat het mij typeerde. Grenzeloze nieuwsgierigheid naar het doen en laten van andere mensen, vooral dat van (oudere) meisjes. Hoe gedragen ze zich? Waar praten ze over? Naar welke muziek luisteren ze?

Als ik bij mijn (acht jaar oudere) nicht thuis kwam wilde ik ook alles zien en weten. Elke verjaardag zaten we op haar slaapkamer en dan maakte ze me op en krulde mijn haar. Onderwijl praatten we over school, uitgaan, verkering, jeugdpuistjes en groeiende borsten. (Leuk feitje: mijn nicht heeft ook mijn make-up gedaan voor mijn trouwdag!) Ik was gefascineerd door haar slaapkamer en eenmaal thuis probeerde ik die dan na te maken. Haar slordige stapels met blocnotes en schoolboeken (reuzeinteressant!) imiteerde ik door mijn leesboeken en Donald Duckjes over mijn bureau te strooien. In plaats van op zaterdagochtend Telekids aan te zetten, probeerde ik eens een keertje de R&B songs op MTV. Het duurde nooit lang, maar kwam bij vlagen en in andere vormen altijd terug. Overigens raakte ik soms ook geïnspireerd door leeftijdsgenootjes of karakters uit (teken)films, maar die waren bij lange na niet zo interessant als de grote meiden.

Tja. Ik zou niet kunnen zeggen of ik een doodnormaal kind was, of dat ik toch wat rare trekken had. Kinderen kopiëren elkaar weliswaar en kleine meisjes kijken op tegen grote meisjes. Toen ik ouder werd ontwikkelde ik gelukkig eigen voorkeuren, wars tegen de stroom in. Ineens kon ik me niet meer identificeren met andere meiden. Boybands als Take That, 3T en de Backstreet Boys gingen langs mij heen en ik koos op mijn dertiende voor Bon Jovi, Guns N’ Roses en Nirvana. Terwijl mijn klasgenoten naar de Skihut gingen, stond ik met negentien jaar achter de bar in Baroeg. Liever headbangen op Graspop Metal Meeting dan feesten in Spanje, Salou. Liever kisten dan plateauzolen.

Toch is de nieuwsgierigheid gebleven. Naar wat andere mensen doen en ervaren, naar hoe ze leven. Ik stel meer dan de gemiddelde ander gedetailleerde, persoonlijke en soms schijnbaar ‘nutteloze’ vragen. Ik denk dat ik daarom ben gaan reizen, antropologie ging studeren en nu als journalist mensen het hemd van het lijf vraag. Een documentaire over het leven van een groep nomaden in diep Afrika vind ik interessanter dan een artikel over het EU-debat, of een interview over de economische crisis. Als ik bij mensen thuis kom neem ik het interieur helemaal in me op; hoe is het ingericht? Wat staat er in de koelkast en wat komt er op tafel? Hoe zien de relaties eruit? Hoe gaan mensen met elkaar om? Hoe wordt er gedacht over bepaalde zaken? Het inspireert me, geeft me een inzicht in mensen en levens. Waarom doen mensen wat ze doen? Nee, ik zal geen toilettassen meer openritsen, evenmin trek ik een kastdeurtje open. Maar op de vraag of ik een rondleiding wil antwoord ik altijd ‘ja, leuk!’ En een persoonlijk gesprek ga ik nooit uit de weg.

‘Jouw Vrouw, Mijn Vrouw’ en Barbie’s bruiloft tonen aan dat ik niet de enige ben met dit verlangen

Als ik ’s avonds buiten loop met Scoop gluur ik terloops door de ramen. Wat is iedereen aan het doen? Hoe ziet de keuken eruit? Wat staat er aan op tv? Het succes van programma’s als Jouw Vrouw, Mijn Vrouw, ‘Slaapkamer’ en realityshows als Barbie’s bruiloft en The Kardashians tonen aan dat ik niet de enige ben met dit verlangen. Website als VTwonen en Binnenkijken bieden een kijkje achter de voordeur bij anderen. Funda wordt niet alleen gebruikt door potentiële kopers, maar ook door nieuwsgierige aagjes zoals ik. Blijkbaar doen we het allemaal een beetje. Die drang naar informatie is een ingebouwd overlevingsmechanisme, menen onderzoekers. Weten = goed. Kennis = macht. Nieuwsgierigheid staat aan de basis van alle leren. Het stimuleert verkenning, verdieping en creativiteit. Zonder nieuwsgierigheid geen vooruitgang. Dus ik vind het wel best zo. Totdat iemand straks naar buiten stormt en zegt: ‘Hey, je kunt niet zomaar bij mij naar binnen gaan zitten gluren zeg!’ Dan moet ik maken dat ik wegkom.

En jij? Hoe nieuwsgierig ben jij?