Eén man, twee huwelijksaanzoeken

Eric en ik zijn vandaag twee jaar getrouwd. Holladijee! Ter ere van deze heuglijke dag vertel ik jullie hoe Eric mij ten huwelijk vroeg. Of eigenlijk: hoe Eric mij twee keer ten huwelijk vroeg. Welke vrouw kan zeggen dat ze twee keer gevraagd is door één en dezelfde man?

Williams, Arizona. 5 augustus 2011. Eric en ik zijn halverwege onze rondreis door Noord-Amerika. Vandaag hebben we de Grand Canyon bewonderd met als letterlijk en figuurlijk hoogtepunt een helikoptertocht over de kloof. Halverwege de middag kwamen we aan in het stadje Williams. We dronken een bier of wat in een saloonachtige bar en nu zitten we achter een schaal met overheerlijke spareribs.

En ik zit in mineur.

“Wil je met me trouwen?”, vraagt Eric zodra we weer tegenover elkaar zitten

Gewoon. Niks dramatisch. Happens every now and then. Mijn (toenmalige) baan, de toekomst, nog wat oud zeer, en daar ga ik. Opvallend is dat dit soort buien vooral voorkomt als ik het leven leef zoals ik het eigenlijk wil leven. Hier, met Eric, op reis. En als het bier verkeerd valt.

Eric kent de buien en weet er raad mee. Hij luistert, hij vraagt, hij confronteert en zet me af en toe weer met twee benen op de grond. Als de spareribs op zijn, trek ik me even terug op het toilet. Ik gooi een plens koud water in mijn gezicht en spreek mezelf even vermanend toe in de spiegel – kop op, Karin!

“Wil je met me trouwen?”, vraagt Eric zodra we weer tegenover elkaar zitten.
Ik schrik. Niet van de vraag, maar van de timing. We hebben het vaak over trouwen gehad. Eric weet dat ik het wil. En dat ik het met hem wil. De liefde van mijn leven. De man van mijn dromen en uit mijn wildste fantasieën. We zijn nog geen jaar samen, maar we zijn – ondanks het forse leeftijdsverschil tussen ons – in een stroomversnelling geraakt. Er is niemand die mij zo kent en begrijpt als Eric, niemand die mij zo kan raken, en ik ben nog elke dag blij dat we elkaar gevonden hebben. Maar waarom vraagt hij het nu, while I’m having the blues?
‘Ja’, antwoord ik in alle eerlijkheid en binnen de wenselijke vijf seconden. Eric pakt mijn handen over de tafel en lacht naar me.
Stilte.
Kut.
Is dit het, vraag ik me af. Zijn we nu verloofd? Ik had me het moment anders voorgesteld. Iets met euforie. Intense blijheid. Rock-‘n-roll. Vuurwerk.

Dit vreemde en zware gesprek over het aanzoek maakt de noodzaak voor een nieuw aanzoek alleen maar groter

“Maar ik wil een nieuw aanzoek”, hoor ik mezelf zeggen.
Eric kijkt me bedenkelijk aan. “Ja, want…” Ik stamel wat over euforie, intense blijheid, rock-‘n-roll en vuurwerk. En over de sombere state of mind waarin ik nog steeds verkeer.
“Weet je waarom ik je nu vraag, liefje?”, onderbreekt Eric me. “Omdat ik met jou wil trouwen, niets liever dan dat, in voor- en tegenspoed. Weet dat welke keuzes je ook maakt, ik sta altijd achter je en ik houd van je.”

Zijn woorden raken me.
“Oké…, maar kun je me niet nog een keer vragen dan?”
Dit vreemde en zware gesprek over het aanzoek maakt de noodzaak voor een nieuw aanzoek alleen maar groter. Ik hoor zelf ook hoe vervelend en verwend ik reageer op een aanzoek zo puur en recht uit het hart, maar anderzijds, hallo?! Mag ik alsjeblieft een superromantisch aanzoek, overdonderd worden, samen lachen en zoenen van geluk, proosten met een alcoholische versnapering en dansen op straat. Goed, ik ben een dramaqueen met een nogal romantisch ideaal van de liefde en het leven, maar toch.

“Nee.” Eric schudt resoluut zijn hoofd. Hij is het ‘ge-regisseer’ van me zat. “Ik ga je niet nog een keer vragen. Dit was het aanzoek. Take it or leave it.”
Wijselijk houd ik mijn mond en op de terugweg in de auto zijn we allebei stil.

Pre-verloofd
In onze motelkamer kruipen we in bed. Ik druk mijn gezicht in Erics borst en hij slaat zijn armen om me heen. Zo liggen we een tijdje.
“Het was ook niet zo’n handig moment”, verbreekt Eric de stilte.
“Sorry dat ik zo vervelend reageerde”, antwoord ik.
Het gesprek brengt ons dichter bij elkaar en we besluiten dat we pre-verloofd zijn.

Via Las Vegas en New York komen we weer aan in Nederland. Er verstrijkt wat tijd. Misschien pakt Eric me nu terug, bedenk ik me. Geduld. Vooral niet regisseren. Ik durf het niet met zekerheid te stellen, maar volgens mij heb ik er met geen woord meer over gerept.

Lee Towers steekt amicaal een duim omhoog naar Eric

September 2011. Vrijdagmiddag. Ik kom uit mijn werk. Eric heeft een tafeltje gereserveerd in restaurant Parkheuvel. Ik voel de bui al hangen en trek mijn blauwe jurkje aan met een paar hakken. Na twee amuses en een voorgerecht zijn we een glas champagne en twee glazen wijn verder. We verkeren in opperbeste stemming. Ik ga naar het toilet, ditmaal om te plassen.

Als ik terugkom heeft Eric een steen op mijn bord gelegd. ‘Marry me’, staat erop. Ik kijk op naar Eric. Die zit met zijn handen gevouwen voor me. Een kleine glimlach speelt om zijn mond. Zijn blik spreekt liefde, vastberaden en vol zelfvertrouwen. Ogen die dwars door me heen zien. Voor deze blik ging ik voor de bijl, en dat is nooit veranderd.
“Trouw met me, liefie.” Het is geen verzoek, het is een opdracht. Ik duik over de tafel om mijn aanstaande te zoenen, daarbij ternauwernood een glas witte wijn ontwijkend. ‘Ja’, zeg ik – totaal overbodig. De ober komt aangesneld met nog twee glazen champagne en Lee(n) Towers, die toevallig aan de tafel naast ons zit, steekt amicaal een duim omhoog naar Eric. De ober vraagt ons, op zeer, zéér, zéér(!) subtiele wijze, of we ons gedeisd willen houden voor de overige gasten. Dat lukt (mij) maar net.

We eten, we drinken, we praten en na afloop nemen we nog een afzakkertje in café Loos. Daar vertelt Eric me dat hij de steen in Williams gekocht heeft, de dag na het eerste aanzoek. Aanvankelijk was hij van plan geweest om de steen op het Empire State Building in New York voor mijn voeten te leggen, maar gezien de drukte waar we mee geconfronteerd werden leek dat geen goed idee.

♥ ♥ ♥

Op 23 juni 2012 trouwden we in het Kasteel van Rhoon, in het bijzijn van familie en vrienden. Het was een zonovergoten dag in een regenachtige week. Een prachtige dag. Perfect.

Trouwen verandert niks, zeggen mensen weleens. Zeker als je al lang bij elkaar bent en met elkaar samenwoont, zou trouwen slechts een ‘papiertje’ zijn. Ik kan niet voor anderen spreken (en laat ik dat voor de verandering ook eens niet doen), maar voor mij betekent het veel meer dan dat. Lieve Eric, ik vind het heerlijk – en ben er trots op – jouw vrouw te zijn, en jou mijn man te kunnen noemen. In voor- en tegenspoed en, om jou even te citeren, er is niets dat we samen niet aankunnen.