Espresso Dates: “Doe het met liefde, of doe het niet”

In samenwerking met Rotterdamse Nieuwe portretteert Vers Beton jonge, spraakmakende ondernemers in de stad. Wie zijn ze, waar komen ze vandaan en wat doen ze? In deze aflevering spreek ik met Alia Azzouzi, uitbater van Espresso Dates in Rotterdam-West.

In hartje Rotterdam-West opent Espresso Dates in september 2013 zijn deuren. Voor de 34-jarige Alia Azzouzi een droom die uitkwam. De ontbijt- en lunchzaak aan de 2e Middellandstraat is een plek voor ontmoeting en verbinding. Hier komt de hele wijk samen: van bakfietsmoeders en zakenlui tot jongeren uit de buurt en de oude heren van het nabijgelegen theehuis. De smoothie met avocado, dadels en amandelmelk is inmiddels een begrip op de menukaart.

Na een drukke donderdag neemt Alia – met twee koppen gember-citroenthee – plaats aan één van de tafeltjes voor het interview. De ruimte is licht en knus ingericht. In de hoek een speelhoekje voor de kinderen. In het midden van de zaak een houten bar waarop een ultramoderne espressomachine pronkt.

Allereerst, vanwaar de naam Espresso Dates?
“Dates betekent zowel dadels als afspraken. Wij waren op zoek naar een naam die samenvalt met onze visie: een gezellige ontmoetingsplek waar je verantwoord en lekker kunt eten. De dadel is ons symbool voor gezondheid.”

Altijd gedroomd van een plek als deze?
“Dat kun je wel zeggen! Toen ik achttien was wilde ik al een plek creëren waar je leuke mensen kan ontmoeten, maar waar je ook kunt werken. Als ik op plekken als deze kwam, kreeg ik een geluksgevoel.”

“Ik heb zes jaar lang als docent maatschappijleer voor de klas gestaan en heb daarna in de kunstsector gewerkt. Toen het bedrijf waar ik werkte ermee stopte, zei ik tegen mijn man: als ik nu weer in een vaste baan rol komt het er nooit van. Pas toen zijn we heel actief gaan zoeken en vonden we deze locatie.”

Wat maakt Espresso Dates als onderneming bijzonder?
“Espresso Dates is nooit ontstaan vanuit het idee om heel veel geld te verdienen. Meer om simpelweg wat goeds neer te zetten. Een plek creëren waar mensen op een ongedwongen manier bij elkaar komen. Hier gebeurt dat: mensen ontmoeten elkaar, vreemden raken in gesprek. Er ontstaan netwerken. Dat is voor mij misschien wel het meest waardevolle.”

“Het is een familiebedrijf. Mijn man heeft een fulltime baan, maar opent hier wel ’s ochtends. Mijn broer en zus werken hier ook parttime. Mijn vader zit hier bijna elke middag koffie te drinken. Hij maakt met iedereen een praatje. En: iedereen brengt zijn eigen publiek binnen. Dankzij mijn vader is het soms ineens een oude mannenbrigade, maar dat heeft z’n charme, haha!”

Was het altijd het idee om de zaak in Rotterdam te vestigen?
“Ik ben geboren en getogen in Rotterdam-West, een paar straten verderop. Ik woon nog steeds in de buurt. Het was een heel bewuste keuze om ons hier te vestigen. Dit gebied was eigenlijk altijd wat verloren. Als je goede koffie wilde drinken moest je naar het centrum, naar Noord, Kralingen of een andere stad. Terwijl hier ook veel potentie is. Mensen laten de wijk vaak links liggen. We zijn ook in West daarom niet op een geijkte plek gaan zitten, zoals aan de Binnenweg. Waarom zou ik daar gaan zitten, terwijl er aan deze kant nog zoveel te doen is? Ik wil met mijn onderneming juist iets bijdragen.”

“Het zit hier altijd vol. Ondernemers in de straat zeggen dat ze door ons vertrouwen hebben gekregen in de winkelstraat. ‘Als die mensen naar jullie komen, dan ook naar mij. Moet ik wel zorgen dat mijn zaak er net zo aantrekkelijk uitziet.’ We zijn nu met de gemeente en andere partijen bezig om te kijken hoe we van de Middellandstraat net zo’n succesvolle straat kunnen maken als de West-Kruiskade en de Nieuwe Binnenweg. Er komt gelukkig steeds meer vertrouwen.”

Wie komen hier?
“Ze zeggen weleens: dit is de huiskamer van Delfshaven. We zitten op het kruispunt van verschillende buurten. Je hebt de grachtengordel van Rotterdam. Goed, er is geen gracht, maar zo noem ik hem – mensen hebben er een bepaald inkomen. Dan bedoel ik de Mathenesserlaan, ’s Gravendijkwal, Heemraadssingel. De zijstraten zitten juist vol met sociale woningbouw. Ze komen allemaal hier. Soms is het even aftasten: pas ik wel hier? Welk hokje is dit? Het maakt niet uit wie je bent. Daar gaat het om.”

Volgens mij hebben jullie een heel authentieke kaart.
“Naast gewone koffie kent het menu een aantal bijzondere recepten. Marokkaanse kruidenkoffie, bijvoorbeeld. Dat is een hele traditionele koffie die je zelfs in Marokko moeilijk kan krijgen. Dan zeggen ze: ‘nee, dan moet je naar oma toe. Dat is ouderwets.’ Maar ik vind het hele lekkere koffie en heb het op de kaart gezet. En het verkoopt. Ik heb er speciaal omapotjes voor gekocht.”

“Voor een vriendin heb ik een speciale koffie verkeerd gemaakt. Cafe Lammy, een verbastering van haar achternaam, Lamkharrat. Als we samen wat gingen drinken bestelde zij altijd warme melk met een drupje koffie, maar in de horeca kun je dat nergens op die manier krijgen. Toen zei ik tegen haar: als ik straks mijn eigen zaak heb, krijg jij je eigen koffie.
Taarten maken we niet zelf – die komen uit buurt, van vrouwen uit de wijk. Daar wonen zoveel mensen die iets kunnen. Zo hebben we een appel-dadeltaart die je nergens anders gaat vinden. We krijgen ook zelfgemaakte jams, chutneys, noem maar op. Voorwaarde is natuurlijk wel dat het goed is.”

Is dat wat je op je website als talentontwikkeling bestempelt?
“Ja! We geven buurtbewoners heel bewust de ruimte om hun talenten te tonen. Niet alleen met eten en drinken, ook met kunst aan de muur. Ze mogen hier kosteloos hangen, en sommigen verkopen ook nog eens goed.”

Ondernemen gaat met vallen en opstaan. Wat was je grootste blunder?
“We hadden geen van allen echte horeca-ervaring. ‘Dat doen we wel even!’ dachten wij, haha! We openden op de laatste dag van augustus. We hadden niet eens zoveel promotie gedaan, het stond alleen op Facebook. En vrienden en familie hadden we natuurlijk laten weten dat we opengingen. Het zat helemaal vol. Dan is rustig opstarten er niet meer bij. Dus we hebben in het begin erg moeten nadenken en opletten hoe het precies in zijn werk ging. Ik heb een koffiecursus gevolgd, maar als iedereen je op de vingers staat te kijken denk je wel even ‘hoe maak je ook alweer cappuccino?’. Een tosti met gegrilde groente? Al die tijd waren we bezig geweest met contracten, interieur, enzovoorts. En dan moet je opeens knallen. We gingen in het begin ook vaak over de sluitingstijd heen, gewoon omdat we mensen niet weg wilden sturen. Maar daar leer je van.”

Heb je plannen voor uitbreiding, bijvoorbeeld naar andere steden?
“Nee. Voor Espresso Dates is het heel belangrijk dat de binding met de wijk leeft. Als er bijvoorbeeld een Espresso Dates in Den Haag geopend zou worden, dan moet het een Hagenees zijn, iemand die uit die buurt komt en die met de wijk vergroeid is. Ik sta hier achter de bar en zwaai naar de helft van de mensen die voorbij lopen. De mensen weten wie je bent. Ik vind het écht belangrijk dat kunstenaar Jack met zijn werk aan de muur hangt. Ik vind het echt belangrijk dat die taarten uit de buurt komen. Zou de buurvrouw de taarten naar Den Haag moeten brengen, dan is de ziel eruit.”

Heb je tot besluit een tip voor andere ondernemers?
“Blijf dicht bij jezelf. Doe niets waar je geen gevoel mee hebt. Dit was voor mij een droom. Ik ben zelf een enorme koffieliefhebber, een vervelende zeurpiet soms, maar voel ook de blijdschap en het geluk van echt goede koffie. De mensen merken het direct als je het met liefde en plezier doet.”