“Je moet ze gewoon effe aan zien, schat”

Met een driftige pas loopt ze voor hem de schoenenwinkel in.
“Kom op nou, Rob, ik wil zo ook nog naar het tuincentrum, kun je héél effe opschieten alsjeblieft?” Ze werpt een ongeduldige blik op haar man die met twee goedgevulde tassen van de Hema achter haar aansjokt.
“Pardon, mag ik er even langs?”, vraag ik als Rob in de deuropening blijft staan en mij met de tassen de weg verspert. De tassen zijn gevuld met plastic weggooiservies, wijn en servetten met ananasprint.
De vrouw – Lia, kort blond haar, witte capri broek, havaianas – loopt rechtstreeks naar de herenafdeling.

“Hier, deze bedoel ik – wat vind je?”, vraagt ze terwijl ze een bruine Birkenstock, variant teenslipper, omhoog houdt.
Rob pakt de schoen van zijn vrouw aan en bekijkt die met een afkeurend gezicht. “Raar ding”, besluit hij. “Daar ga ik niet op lopen.”
Het tweetal heeft nu mijn volledige aandacht en biedt voer voor de eerstvolgende column, besluit ik, dus ik sta nu ook schijnbaar belangstellend naar een stel mannensandalen te turen.
Lia rolt nadrukkelijk met haar ogen. “Ze zijn anders hartstikke hip hoor, al die jongelui lopen er mee.”
“Ik ben niet jong en lui, Lia”, stelt Rob met een zucht. “Ik ben 49. Kom, ik heb het wel weer gezien hier.”
Lia rolt nog eens met haar ogen en wenkt dan de verkoopster.
“Heb je deze in maat 44 voor mijn man? – Je moet ze gewoon effe aan zien, schat.”
Rob neemt plaats op één van de bankjes en trekt een ietwat hulpeloos gezicht naar mij. Lia heeft mij nu ook in het vizier. Ook zij trekt een grimas naar me, iets wat ik opvat als een blik van verstandhouding; Och en wee die mannen toch, wat weten zij nou van wat mooi is. Wat kunnen zij überhaupt? Ik besluit haar straal te negeren.

“Ik zou willen zeggen dat dergelijk optreden hem waarschijnlijk ook betere seks met zijn vrouw oplevert”

“Heel mannelijk hoor”, zegt de jonge verkoopster als Rob de slippers aan heeft en er een vertwijfelde blik op werpt. Ze zit duidelijk in het kamp van Lia. Of ze wil gewoon schoenen verkopen, dat kan ook.
“Zie je nou wel, Rob, ze staan hartstikke leuk.” Lia kijkt er verrukt bij. “Héél erg leuk ook voor de barbecue vrijdag – hoe is de maat?”
Ze doet me denken aan Katrien Duck die een feestje heeft van de Damesclub en haar vriendje Donald Duck op zijn best voor de dag wil laten komen. Hij straalt immers ook op haar af.
Rob kijkt bedenkelijk. “Wel goed…”, begint hij schoorvoetend. “Maar ik weet niet of ik hier aan kan wennen, dat bij die teen hierzo. Ik heb toch trouwens zat schoenen thuis…”
“Welnee joh, en je wilt toch af en toe iets nieuws? – Mevrouw, we nemen ze – Geef jij mij de portemonnee effe, schat.”
“Hebben ze ze anders in het zwart voor me?”

Even later staat Lia bij de kassa met de bruine en o-zo mannelijke Birkenstocks.

Rob trekt zijn sportschoenen weer aan. Een moment ontmoeten onze blikken elkaar.
“Tja, wat doe je eraan he?”, vraagt hij me – retorisch, lachend en met een verontschuldigende blik.

Ik zou willen zeggen dat hij er alles aan kan doen. Dat het nog niet te laat is. Niet te laat om Lia in haar nekvel te grijpen en haar naar de uitgang van de winkel te dirigeren, de schoenendoos achterlatend bij een verbaasde verkoopster (vergeet haar niet te bedanken voor haar hulp en houd gelijk effe de deur voor je vrouw open). Dat het niet te laat is om Lia te vertellen to back off en hem zijn eigen fucking schoenen te laten uitkiezen, welke en wanneer hij dat wil. Om het stuur terug te pakken.
Dat het niet te laat is om weer Man te worden.
Ik zou Rob willen vertellen dat dergelijk optreden hem waarschijnlijk ook betere seks (of überhaupt seks) met zijn vrouw oplevert. En dat hij dan – op die barbecue vrijdag – ook geen kwajongensstreken en haantjesgedrag ‘met de jongens onder elkaar’ meer nodig heeft om zichzelf weer even wat te voelen.
Ik zou willen zeggen dat jarenlang emancipatie ons zonder twijfel veel moois bracht, maar dat dit helaas een negatief bijeffect is. Dat ik vermoed dat een groot deel van de relatiebreuken en echtscheidingen in essentie te verklaren is aan de hand van het fenomeen dat zich hier, in deze schoenenwinkel in Berkel, in alle volledigheid toont. En dat hoe meer ik daarover nadenk, hoe meer ik daarvan overtuigd raak. De man, die als jongen geleerd heeft om lief, begripvol en meegaand te zijn naar meisjes, onderdrukt zijn eigen seksualiteit en schikt zich veelal naar de wensen van de vrouw. Ik zou juist willen stellen; liefde, respect en erkenning toon je meer door bij tijd en wijlen tegen haar op te staan en je wensen en grenzen onmiskenbaar duidelijk te maken. Vrouwen willen geen perfecte man, maar een man die er staat. Ook Lia droomt heimelijk over een echte man, (daad)krachtig, zelfverzekerd en onafhankelijk, maar ze regelt, kleineert en betuttelt tot ze een ons weegt en graaft daarmee het graf van haar eigen relatie. Ik hoor het vrouwen maar al te vaak zeggen; overdag regel en bepaal ik, maar als de kinderen eenmaal op bed liggen wil ik dat hij de touwtjes overneemt en me galant maar waarachtig neemt op de keukentafel. Ok, juist ja.
Eindresultaat: een geïrriteerde, vermoeide en verdwaalde Rob op Birkenstocks en een even gefrustreerde en – vermoed ik – lusteloze Lia.

Maar ik zeg het allemaal niet. Ik heb te doen met Rob, die vast niet zit te wachten op de volgende ballbusting bitch die hem vertelt wat wijsheid is en hoe een waarachtig man zich zou moeten gedragen. Bovendien staat Lia me wat pinnig aan te kijken. Ze moet immers nog naar het tuincentrum.
“Sterkte, Rob”, zeg ik daarom met een speelse knipoog. Rob lacht terug, een beetje schalks.
Best een leuke man, eigenlijk.