Met een verleidelijke beweging zwaai ik mijn been over Eric heen zodat ik in standje lapdance op zijn schoot kom te zitten. Ik vang zijn waarschuwende blik op. Dreigend, bijna. Ongerust ook. Maar ik laat me niet uit het veld slaan.
I have a job to do!
De volgende gaat pijn doen.
“AUHAUUUUUW!!! Godverdegodver, jezus christus, jij vuile valse takketr… Aargh! Die deed echt verschrikkelijk pijn!”
Vermaakt kijk ik naar het boze, van pijn vertrokken gezicht van mijn man. Met wrijvende bewegingen probeert hij de brandende plek tot rust te brengen.
“Je vroeg er zelf om, liefje”, zeg ik met een poeslief stemmetje.
“Ja, nou, jij geniet hier gewoon van, je vindt het veel te leuk”, dient Eric me van repliek. “En volgens mij maak je het expres zo pijnlijk!”
Ik schaterlach nu, hoewel Eric het niet helemaal bij het juiste eind heeft. Ik ben geenszins een sadist. Maar dít is stiekem wel een heel klein beetje leuk. Ik ben getrouwd met een man die me op handen draagt en de wereld over zou reizen voor mijn geluk, maar zo’n vier keer per jaar laat hij een ander geluid horen. En dat is altijd op deze momenten.
KutAUW!takketrutbitchjedoetutexpres in één ademteug. Ik vind dat knap.
“Zullen we dan maar stoppen, schatje?” No way dat we gaan stoppen natuurlijk. Dit is geen echte vraag. Half werk is niet aan mij besteed.
Eric is weer tot bedaren gekomen.
“Nee, ga maar door. Maar in één keer nou, laat ik niet merken dat je weer… AUW! Godver!”
“Die viel mee toch?”
“Pfffoeh…, die ging wel ja.”
“Straks heb je een gat en dan is het je eigen schuld”
Ik weet precies welke pijn doen. En welke niet. De kleintjes in het midden zijn prima te doen. Die bij de staart zijn al gevoeliger. En de lange en superdikke in het midden – vaak wit, juist die willen we hebben – zijn het allerergst.
Ik zie er nog een paar. Eigenlijk wil ik ze allemaal voor een perfect resultaat. Je bent een puritein met een obsessie voor perfecte wenkbrauwen of je bent het niet.
Maar ik moet keuzes maken. Er is een limiet aan wat Eric nog doorstaat. Of beter gezegd, wat hij nog toestaat. Waarschijnlijk kan ik nog drie keer trekken voordat hij uit de stoel springt en mij van zijn schoot werpt. En om te voorkomen dat hij straks voor lul loopt met ongelijke wenkbrauwen moet ik mijn aandacht verdelen over links en rechts. Vooruit, aan beide kanten nog één. In mijn haast trek ik er per ongeluk twee tegelijk uit.
“Aaargh! AUW! Klaar nu! Stoppen!”
“Het helpt ook niet dat je zo fronst, Eric, zo kan ik het helemaal niet goed zien! En straks heb je een gat en dan is het je eigen schuld. Ik moet er nog een paar, dus kom op, verman je!” Ik doe mijn best om streng en vastberaden te klinken, maar mijn ogen glimmen van de opkomende slappe lach.
“Nee! Nee, meisje, heb je me gehoord? Ik ben er nu echt helemaal klaar mee.” Eric heeft mijn pols vastgepakt en weerhoudt me ervan het pincet weer naar zijn wenkbrauw te brengen.
“De laatste nog…? Nog één? Ik doe ‘m héél voorzichtig. Echt héééél, héééééééél erg voorzichtig…”
Eric staat niet op. Wellicht door het zuurstoftekort in zijn hoofd. Of door de shock, dat zou ook kunnen. En ik ben nog steeds niet van zijn schoot geduwd. Mijn handen zijn weer vrij.
I’ll take that as a yes.
Snel, voordat hij zich kan bedenken, breng ik het pincet richting een lange dikke haar die als een antenne naar voren steekt. Zo eentje met een wortel ter grootte van een kikkererwt.
Eén, twee… TAK!
“AUW!”
Demonstratief gooi ik mijn tweezerman op tafel en hef mijn lege handen op. Mijn man is een beetje rood aangelopen. Uit ervaring weet ik dat de tranen je in de ogen kunnen schieten bij deze activiteit. Langzaam verschijnt het licht weer in zijn ogen. Snel kus ik hem op beide wenkbrauwen.
“Je ziet er nu wel héél mooi uit hoor.” Ik lach mijn liefste lach.
“Nou, dan is het in ieder geval niet voor niets geweest, jij kleine sadist!”
Mannen.
Mannen met borstelige wenkbrauwen.
Als ik net zo kleinzerig was geweest had ik nooit zulke mooie brows gehad!
karinkoolen.com 