Let’s talk about ♂ ♀! In deze rubriek maak ik jullie deelgenoot van mijn belevenissen met mannen door de tijd heen. Over ontmoetingen, leuke en minder leuke dates, vlinders, verliefdheid, gestuntel en awkward moments. Deze aflevering: Khal Drogo en zijn gesteven witte overhemd.
Zo, ik zit. Laat mijn vriendin het Louvre maar bekijken, ik zit hier prima bij die piramide. Allemaal leuk en aardig, die Parijse bezienswaardigheden, maar ik blijf een antropoloog. En daarmee is gezegd dat het observeren van mensen en straattaferelen mijn grootste genoegen is. Gelijk een goed excuus om mijn benen even te rusten te leggen na een hele dag slenteren.
Er was een tijd dat ik op een dag als vandaag mijn teva sandalen had aangetrokken, bedenk ik terwijl ik me uit mijn charmante maar ondertussen pijnlijke schoenen wurm. Dat was toen ik nog verstandig en praktisch was. Maar Parijs is de stad van de mode, van elegantie, van zien en gezien worden en…
Shit. Over zien en gezien worden gesproken… Ik ben gespot. Ik kijk recht in het gezicht van een man. Arabisch uiterlijk. Sophisticated. Niet eentje van drie hoog achter in de Tarwewijk, eerder type duizend-en-één nacht. Type Khal Drogo eigenlijk, maar dan piekfijn aangekleed. Strakke kaaklijn, pikzwart haar in een staartje gebonden. Een jaar of 45. Zijn zware laarzen onder die zwarte broek lijken me veel te warm voor vandaag. Maar goed, echte mannen gaan natuurlijk gelaarsd door het leven. Het kraakwit gesteven overhemd is halfopen zodat er wat borsthaar zichtbaar is. Khal heeft één been opgetrokken en leunt ontspannen achterover.
En hij kijkt. Naar mij. Onafgebroken. Strak, zonder humor of ook maar een spoortje van een vriendelijke glimlach om de gemoederen te sussen. En ik maar denken dat alleen Jason Statham die kunst beheerste. Nu we het toch over filmsterren hebben; Khal heeft het intimiderende zelfvertrouwen van Marlo Brando in The Godfather en het sexappeal van…, eh… nou ja, van Khal Drogo dus. Anyway, you get the picture. En zo niet…
Als je dán nog drie keer terugkijkt zeg je: ‘Je intimideert me fucking mateloos’
Shit. Niet nu. Hier heb ik geen zin in. Hier ben ik ook he-le-maal niet op voorbereid. Ik zit ook ineens niet lekker meer.
Ik weet precies hoe het werkt hoor, dat oogcontact. Even kort glimlachen en dan wegkijken, dat is vriendelijkheid. Niks aan de hand. Zeker als je glimlacht zoals je dat ook tegen een winkelmeisje doet. Als je het daarbij laat kun je weer gewoon overgaan tot de orde van de dag. Kijk je vervolgens nog een keer, ja dán is er een grote kans aanwezig dat je aan het flirten bent. Of gewoon rete-nieuwsgierig bent.
Ogen rollen en dan wegkijken, die ken ik ook. Fuck off, heet dat. Dat doe je alleen bij hele nare, seksistische, opdringerige mannetjes. Of mannen die via jou indruk op elkaar willen maken maar helaas nét die gunfactor missen waardoor jij ze voor het oog van de hele groep wilt dissen. Dán (strak) terugkijken is uitdagen. Provoceren, misschien wel.
Je ogen neerslaan betekent voor veel mannen beet. Hoe zuidelijker, hoe sterker die overtuiging, weet ik. ‘Je maakt me verlegen’, zeg je daarmee. Als je dán terugkijkt en dat nog drie keer doet zeg je: ‘Je intimideert me fucking mateloos en ik weet niet meer waar ik moet kijken.’
Ik heb het nu al zes keer gedaan. Dat laatste. Ik kan er niks aan doen. Sinds Khal Drogo met zijn gesteven overhemd tegenover me zit ben ik nergens anders meer mee bezig. Hij ook niet trouwens. Er is nog steeds geen spoortje warmte te bekennen in zijn blik. Misschien doet-ie dat spelletje, wie het eerst wegkijkt die… Ja, die wat eigenlijk? Die heeft verloren, vermoed ik.
Nou, in dat geval ga ik hier af als een gieter.
Khal Drogo is óf een pinkjesknipper óf een gigolo
Ik richt mijn aandacht nadrukkelijk op een Engels-Indiaas gezin dat naast me is komen zitten. Baby krijgt de fles. Zoonlief speelt handjeklap met zijn vader. Happy family bezoekt Parijs. Het scenario had niet onschuldiger kunnen zijn.
Misplaatst eigenlijk, die Khal Drogo voor het Louvre. Hij zou beter tot zijn recht komen in een schimmige loods, waar hij dan verveeld en quasi-ongeïnteresseerd achter zijn bureau zit en zijn boy met een bijna onwaarneembare hoofdknik sommeert een pinkje af te knippen van die mogelijke spion die informatie doorspeelt. Of hij ís de pinkjesknipper, en kijkt er dan net zo strak en intimiderend bij als nu. Of zou hij uitbater van een club zijn? Zo’n hele louche. Misschien is het wel een gigolo. Of zit hij hier ook gewoon te wachten op zijn vrouw en kind…
Die laatste gedachte wuif ik weg. Khal Drogo is óf een pinkjesknipper óf een gigolo. Misschien is hij de leider van het grootste maffia-netwerk van Frankrijk, dat kan ook nog. Maar een toerist die hier zit te wachten op vrouw en kind… Nee. Dat kan met geen mogelijkheid het geval zijn.
Khal Drogo kijkt eindelijk even de andere kant op. Ik maak van de gelegenheid gebruik om hem eens goed te bekijken. Eigenlijk is-ie niet bijzonder knap. Harde lijnen, sporen van acne op zijn gezicht. Niet heel breedgeschouderd ook. Maar toch. Een man hoeft niet knap te zijn. Een man moet goed uit zijn ogen kijken en zoveel zelfvertrouwen uitstralen dat je geen lijn of imperfectie meer ziet.
Dit is nou echt zo’n type dat ineens, als je nét even met je ogen knippert, weg is. En dan plots naast je staat, zijn hand toereikt. Come, zegt hij dan. En dat jij dan met spaghettibenen omhoog komt en er als een mak schaap achteraan loopt. Hup naar de slachtbank. Of dat-ie helemaal niets zegt en wegloopt en jij er als vanzelf achteraan waggelt omdat je begrijpt dat dat de bedoeling is.
Dat zou theoretisch goed kunnen gaan. Je gaat samen picknicken langs het water waar hij je druiven en slokjes Franse wijn voert. Op de rug van Khal Drogo bereik je de top van de Eiffeltoren en samen geniet je van een weergaloos uitzicht over de stad van de liefde. Daarna eet je escargot en gaat een gepassioneerde avond in Parijs tegemoet. Zonder woorden, zonder lachen, want daar doet Khal niet aan. Na een paar uur weet je al niet meer wie je nu eigenlijk was en waar jij ook alweer voor stond in het leven. Maar dat maakt niet uit, want Khal Drogo leidt de weg. Eigen identiteit en zelfbeschikking zijn ontzettend overschat. Samen leef je nog ellenlang en hysterisch gelukkig.
En dan is maar te hopen dat papa op tijd arriveert bij de Seine om jou van die boot te trekken en te voorkomen dat je een toekomst als seksslavin tegemoet gaat
Maar evengoed eindig je in je ondergoed op een draaischijf in een veilinghuis, waar vrouwenhandelaren vrij op je kunnen bieden. En dan is maar te hopen dat papa op tijd arriveert bij de Seine om jou van die boot te trekken en daarmee te voorkomen dat je een toekomst als seksslavin van één of andere oliesjeik tegemoet gaat. Kan ook. Net zo makkelijk. En aangezien de meeste papa’s geen über-bekwame en meedogenloze ex-agenten zijn zoals vechtersbaas Liam Neeson, is de kans groot dat dit horrorscenario werkelijkheid wordt.
Nou, als hij hier naar toe komt ga ik mooi niet mee. Hij zoekt het maar uit met zijn gesteven overhemd en die stoere laarzen van ‘m.
Khal Drogo kijkt terug. Plotseling. Ineens. Zo krachtig en priemend nu dat hij mijn blik vastpint in de zijne. Ik kijk met grote hertenogen terug en voel mijn ledematen verstijven. Daar ga ik. Zeg maar dag tegen het onbezorgde leven. Oliesjeik, here I come. Maar voordat ik mijn lot in zijn handen leg en mijn vrije leventje vaarwel zeg wil ik naar de Eiffeltoren. Helemaal naar boven. Op zijn rug. En misschien nog even mijn moeder bellen om afscheid te nemen.
Khal houdt zijn hoofd tikje schuin. Alsof-ie zegt: je krijgt nog héél even meisje en dan gaan we dit volgens mijn wetten spelen. Warempel zie ik zijn mondhoek iets omhoog gaan.
“Kaar, je ziet een beetje pips.”
Mijn hart maakt een opgelucht sprongetje als ik de stem van mijn vriendin naast me hoor. Snel trek ik mijn sandaaltjes weer aan.
“O joh echt? Ik voel me anders prima. Zullen we gaan?”
Met spaghettibenen sta ik op en zet een stevige pas in. Pas als we bijna het plein af zijn kijk ik om.
Khal Drogo is niet meer alleen. Naast hem staan een jochie van een jaar of vijf en een mooie vrouw met een kleurrijke hoofddoek. Khal trekt een lachende grimas naar het babytje in zijn armen.
Inwendig lachend steek ik mijn arm door die van mijn vriendin. “Nou, ik ben wel toe aan een wijntje, en jij?”
karinkoolen.com 
