“Drie koffie graag.”
“Wilt u café Americano of filterkoffie, mevrouw?” Het meisje achter de counter heeft haar mondhoeken beleefd opgekruld. Service with a smile!
“Huh, wat? Americano, zei je?”
“Café Americano, dat is espresso aangelengd met water.” Dit gaat even duren, je ziet het haar denken. Er gaat toch niets boven klanten die weten wat ze willen. Een Venti Half-Soy Nonfat Decaf Sugar Free Vanilla Macchiato, bijvoorbeeld. Met een extra shot espresso graag. Ja hoor, ik wil ‘m wel proberen, die nieuwe Ethiopische boon.
“We hebben ook filterkoffie.”
“Oh dat heb-ie ook, nou, wacht effe hoor… Pa! PA!?”
Pa blijkt zo doof als een pier. Zijn dochter is gelukkig een kordaat ik-regel-het-wel-type. Haar harde stem schalt nu door de zaak.
“Pa!? Ja hallo, hier sta ik! Ze hebben ook koffie Americano. A-me-rie-cá-no, zeg ik! Da’s van die sterke koffie in zo’n klein koppie maar dan met water. Met wáter, zeg ik. Wil je dat?”
“Nee, ik moet geen water.”
Er gaat toch niets boven klanten die weten wat ze willen. Een Venti Half-Soy Nonfat Decaf Sugar Free Vanilla Macchiato, bijvoorbeeld
Vijf minuten geleden kwam ze binnen. Zoon- of dochterlief heeft vanmiddag de propedeuse uitgereikt gekregen en is daarna – vermoedelijk – met studiegenoten de borrel ingedoken. Ma zit nog met opa en oma opgescheept.
Effe een kopje koffie, moet ze gedacht hebben.
Vakkundig parkeerde ze haar ouders in de hippe loungestoelen in het midden van de zaak, wetende dat ze daar zonder tillift niet meer uit komen. Pa kijkt met een tevreden glimlach in het rond en ma houdt haar handtas angstvallig op schoot geklemd. Op de grond ligt een boeket bloemen.
“Dank je wel voor de bloemen oma, kun je ze alsjeblieft bij je houden terwijl ik een biertje of tig achterover sla? Ja? Top! Thanks he!”, heeft kleinkind – vermoedelijk – gezegd.
Zelf sloot ze achterin de rij aan. Die van het afhaalpunt, welteverstaan. Na veel ge-huh?!, gemopper en gestommel staat ze nu in de goede rij haar bestelling door te geven.
Ze wacht nog steeds op antwoord.
“Doe maar gewoon filterkoffie, Mo.” Pa heeft de vraag nu niet alleen gehoord maar ook begrepen.
Mo draait zich weer om naar de counter. “Doe maar gewoon twee filterkoffie en… O wacht effe. Ma? MA?! Wat moet jij?”
(…)
(… ja, filter hebben ze ook …)
(… da’s van die sterke koffie ja, met water …)
(… nee, pa neemt gewone… dat wist-ie heel zeker ja …)
“Ik wil dat andere wel proberen.” Soms heb je gewoon zo’n avontuurlijke bui.
“En zo’n eh… nou, zo’n Amerikaans geval dus”, richt Mo zich weer tot het meisje. “En we zitten daaro.” Ze maakt aanstalten om weg te lopen.
“U moet eerst bij de kassa afrekenen, mevrouw, en dan kunt u uw bestelling achteraan ophalen.”
“O.”
“En welke maat wilt u?” Ze wijst op de drie bekers die ter voorbeeld op de balie zijn uitgestald – tall, grande en venti – maar Mo let al niet meer op.
“Doe maar lekker groot. Met veel suiker en melk graag. O, suiker en melk staat daar, zeg je. Ook goed.”
Er is inmiddels wat rumoer ontstaan. Het tafereel is vermakelijk, storend en ontroerend tegelijk. Hoe langer ik kijk, hoe meer dat laatste de boventoon voert.
Als de stoom bijna letterlijk uit haar oren komt, reik ik haar de kan volle melk aan
“Wat is uw naam?”
“Mijn naam?” Mo trekt een geschrokken grimas. Wat moet dat mens nou ineens van d’r?! Ik ga heus nergens lid van worden. Je ziet het haar denken.
“Ja uw naam, voor de bestelling.”
(…)
“Zal ik Mo opschrijven?”
“O. Ja hoor, mij best.”
Effe een kopje koffie, dacht ze.
“Dat is dan €9,65, alstublieft”, zegt de jongen van de kassa.
“Zo! Toe maar, jullie weten wel wat je vragen moet zeg…”
Zo gaat het nog een tijdje door. De nervositeit bereikt een hoogtepunt bij het afhaalpunt en gaat nog even door bij de tafel waar je zelf suiker en melk in je bakkie troost mikt. Want: whole milk, skim milk?! Welke wil pa nou hebben?
Haar gezicht wordt steeds roder, haar geduw venijniger. Als de stoom bijna letterlijk uit haar oren komt, reik ik haar de kan volle melk aan. “Hier, neem deze maar. Dit is gewone koffiemelk. Hier staat de suiker.”
Met drie joekels van calvinistische bakkies ‘troost’ ploft Mo uiteindelijk naast haar ouders.
“Kan ik je bestelling opnemen?”, vraagt het meisje nu aan mij.
“Een Pumpkin Spice Latte, kleinste maat, geen slagroom, hier opdrinken graag”, zeg ik routineus. Het grote voordeel van de herfst is Pumpkin Spice Latte! Het grote voordeel van voor de Erasmus Universiteit Rotterdam werken is veelvuldig Starbucks. Het grote nadeel is leeglopen op koffie…
Ik moet toegeven, op mijn mindere dagen irriteer ik me groen en geel aan mensen die Starbucks niet snappen. Die in de verkeerde rij gaan staan en mij de weg versperren. Die ‘koffie’ bestellen. Provinciaal en wereldvreemd, toch? Maar dan denk ik, in wat voor wereld leven we eigenlijk als ik dat vind. Als ‘effe een kopje koffie’ voor Mo en haar ouders uitmondt in een expeditie in de multiple choice wereld van ‘experience’ en consumptie.
Met een grote teug drinkt pa zijn venti mok leeg. Tot op de laatste slok. Ik neem mijn pet voor ‘m af.
“Lekker bakkie hoor. Dank je wel, Mo.”
Mo is alweer opgestaan. Door de mensenmassa baant het drietal zich een weg naar buiten. Die hoeven voorlopig geen koffie meer.
Op de hoogte blijven van nieuwe artikelen? Scroll omlaag en volg mijn blog!
karinkoolen.com 