Nee hoor, je bent niet veeleisend. Je wilt gewoon die slimme, grappige, romantische, zorgzame, gevoelige-maar-ook-stoere, zelfverzekerde, aantrekkelijke en ambitieuze man die hé-le-maal voor jou gaat. Is dat nu echt teveel gevraagd? Iemand die maatschappelijk betrokken is, eens per week vegetarisch eet, niet elke zondag naar voetbal kijkt maar wel sportief is. Die van katten houdt, graag lang na-tafelt en twee keer per jaar op vakantie wil. Nee, niet naar Luxemburg; kajakken in Botswana of een ecologische rondreis door Midden-Amerika is wat je wil. Zelfde opleidingsniveau, zelfde politieke voorkeur, zelfde smaak in tv-programma’s. Iemand met een goede baan en bijbehorend inkomen. En als je het dan toch mag zeggen: Hij moet van een feestje houden maar óók kunnen genieten van een zondagmiddag Netflix kijken. Natuurlijk moet hij sociaal zijn en goed overweg kunnen met jouw vrienden en familie – dat spreekt voor zich. Toch? Maar zelf ook een vriendengroep hebben hoor! Zou leuk zijn als-ie dan ook nog van een festivalletje houdt op z’n tijd, een beetje cultureel graag. Maar liever niet teveel bier drinkt – dat is plat. Wijn juist weer wel, maar niet teveel op de eerste date, want daar knap je op af. Een leuk ingericht en opgeruimd huis aub, want je bent niet van plan om als moeder-de-vrouw zijn overhemden te gaan strijken. Mag hij dan ook nog een beetje prettig voor het oog zijn? Verzorgd en modebewust door het leven gaan, het liefst op Toms schoenen – dan heb je namelijk twee vliegen in één klap. En een kinderwens hebben, anders kun je er net zo goed gelijk mee kappen. Hoe ziet hij zichzelf eigenlijk als vader?
O shit, als de seks maar goed is.
Jep. Zo doen we dat. Net zoals flexwerken, aalbessen in de winter, botox, online winkelen en zelfhulpboeken je de touwtjes van het everydaylife in handen geven, kun je door middel van bewust en verstandig daten de perfect match vinden. Want de liefde is maakbaar.
Toch?
Nee dus.
Het probleem is niet dát we eisen stellen, maar dat de eisen die we stellen voorbij gaan aan wat we echt willen en nodig hebben om gelukkig te kunnen zijn in een relatie
Ik heb gekkere dingen gehoord. Laatst sprak ik een meisje, dolgelukkig met haar kersverse date omdat-ie niet van voetbal hield. Haar ex hield daar namelijk wel van en mede daardoor, zo vertelde ze, liep de relatie spaak. Ze had besloten enkel en alleen nog maar mannen te daten die net zo’n bloedhekel aan voetbal hebben als zij. Bingo! Blijkbaar wordt het eisenlijstje alleen maar langer en concreter naarmate meer mannen (of vrouwen) de revue passeerden.
Een kennis van mij date alleen mannen met een ‘echt goede baan’; neurologen, succesvolle advocaten, managers bij grote bedrijven, dat werk. Zelf heeft ze een goede baan met een bijbehorend inkomen. ‘Daarom juist, Karin!’, riep ze uit, hoofdschuddend om mijn geamuseerde gezicht.
Ik vergeet nooit mijn oud-collega, die tegen me zei dat ze een Hugo Boss-type zocht. Eerst verstond ik Hugo Borst en, hoewel niet direct mijn type, mijn belangstelling was gewekt door haar verassende antwoord. We werkten namelijk al een tijdje samen en ik had haar nooit ingeschat als het type vrouw dat op type Hugo Borst zou vallen. Was ze ook niet. Ze wist niet wie Hugo Borst was. Droeg hij toevallig Boss? We gingen de Rotterdamse Hugo even googelen. Nee, die Hugo was helemaal niks, oordeelde ze.
Natuurlijk, ik geniet er ook van als een man een fijn pak kleren draagt en zorg en aandacht besteedt aan zijn voorkomen. Maar om je type man nu te definiëren aan de hand van een modemerk…
Het probleem is niet dát we eisen stellen, maar dat de eisen die we stellen voorbij gaan aan wat we echt willen en nodig hebben om gelukkig te kunnen zijn in een relatie. In plaats van rationele eisen te verzinnen met ons hoofd en aan de hand van wie we willen en denken te zijn, moeten we misschien eens wat meer naar ons hart gaan luisteren. Vertel eens, waar krijg jij het warm van?
In tegenstelling tot mijn collega die een Hugo Boss-type zocht, zocht ik Superman op het Witte Paard
Vooruit, had ikzelf dan helemaal geen eisen? Alles is minder waar! Mijn eisenlijstje is misschien wel primair te noemen. Ik heb altijd verlangd naar die ‘echte’ man. Sterk, stoer, zelfbewust, wereldwijs. Succesvol in wat hij doet. Een man die weet hoe je een coquille op de barbecue bereidt en zijn weg vindt in een buitenwijk van Rio de Janeiro. Een gentleman én een alfa man. Een leider. Zo’n man die de grond onder je voeten wegslaat door alleen maar naar je te kijken, vervolgens dwars door je heen ziet en al je geheimen en onuitgesproken verlangens en gevoelens blootlegt. Die je op handen draagt, maar nooit te beroerd is om je weer op twee benen te zetten. Die de wereld over reist voor jouw geluk. Die je stoel aanschuift en je jas voorhoudt, maar je ook uit de tent lokt met zo’n arrogant-geamuseerd glimlachje. (<< daar val ik op, weten jullie dat ook gelijk.) Zo’n man die de sterke vrouw die je nu eenmaal bent omarmt, maar bij wie je ook klein en kwetsbaar mag zijn. De man die beschermt, koestert, liefheeft en je immer de waarheid vertelt, óók – of juist – als die lelijk is.
Ja, in tegenstelling tot mijn collega die een Hugo Boss-type zocht, zocht ik Superman op het Witte Paard.
“Een man hoeft bij jou maar iets verkeerd te doen, en jij knapt op hem af”, zei Eric ooit tegen me. Volgens mijn man leg ik heel veel druk op het manmens. Daar zit waarschijnlijk nog een kern van waarheid in ook.
En dan zit ik – nota bene ik – hier een pleidooi te houden tegen datinglijstjes.
En toch ben ik daar de aangewezen persoon voor. Want natuurlijk weet ik dat Supermannen niet bestaan. Objectief gezien bestaat er niet zoiets als een ‘echte’ man (<< dit zeg ik alleen maar om diplomatiek te zijn en geen mensen tegen het zere been te stoten – I know a real man when I see him ;-)) en de enige die vandaag de dag nog op een wit paard rijdt is Sinterklaas.
Maar wat ik wél weet is dat de connectie tussen twee mensen, de soulmate connectie waar we allemaal naar op zoek zijn, op een veel dieper niveau huist. Die connectie trekt zich niets aan van witte sokken onder een zwarte pantalon (of desnoods in een paar sandalen), een afkeer of juist een voorliefde voor korfbal, of iemands muzieksmaak. Een spark kijkt niet of je bij elkaar past. Verpleger, advocaat of vorkheftruck bestuurder? Who the fuck cares, ouwe hokjesdenker! Opposites attract, right? Voor mij is er maar één vraag die er toe doet en dat is de vraag die nog maar nauwelijks gesteld lijkt te worden; vind ik hem of haar écht leuk? Brengt hij me volledig op tilt? Kan ik door haar nergens anders meer aan denken? Zorgt zij ervoor dat de wereld even verdwijnt? Verrast hij me, in de breedste zin van het woord? Inspireert en beroert zij me? Laat ze me lachen? Verlang ik naar hem met lichaam en geest? Doet hij wat met me? (Sorry, dat waren er negen.) Even vrij naar Shania Twain; can he keep me warm in the middle of the night? Of iets minder vrij naar Melissa Etheridge; does she know how to shock, electrify and rock you?
Als het antwoord op die vraag ja is; ga ervoor! Let Love Rule.
We zoeken spastisch naar die ene perfecte ‘match’ die ons leven kan verrijken
Voor minder zou niemand het moeten doen. Klaar met dat halfslachtige daten met iemand waarvan je eigenlijk al weet dat-ie het net niet is. Nee, als dat gevoel – die chemie, die vonk – er na één of twee dates niet is, gaat het er hoogstwaarschijnlijk ook niet komen, hoezeer de ‘lijstjes’ ook matchen. Sterker, die lijstjes werken ons tegen. Ze zijn misschien wel een excuus om niet stil te hoeven staan bij wat je echt wilt en nodig hebt. Natuurlijk moet je samen kunnen praten en is het fijn als je met elkaar kunt lachen. Maar wat mij boeit; welke verlangens en behoeften gaan er echt schuil achter jouw wensen? Wat is een Hugo Boss-type volgens jou? Waarom vind je het belangrijk dat hij een succesvolle carrière als chirurg ambieert? Waar staat dat voor, op zondag samen naar Netflix kijken? Kortom; wat wil je echt? Wie ben je echt?
Ik denk weleens; als je niet in staat bent door een verkeerd kapsel, nerdy hobby of een iets teveel aan make-up heen te kijken, dan ben je óf nog nooit de juiste man/vrouw tegengekomen, of je moet eens goed bij jezelf te rade gaan.
Herkennen we de echte chemie eigenlijk nog wel? Of worden we verliefd bij het idee dat we iemand hebben getroffen die bij ons ‘past’?
Daten als controlfreaks, dat is wat we doen. We beoordelen de man of vrouw voor ons neus door het filter van onze verbeelde eisen. Die illusie van maakbaarheid in de liefde zorgt voor een continue drang naar mooier, leuker en beter. Door het idee dat liefde een aanvulling moet zijn in plaats van een invulling, zoeken we spastisch naar die ene perfecte (en niet-bestaande) match die ons toch-al-complete leven aan kan vullen. We hebben alle tijd van de wereld om te wachten; het hoeft immers niet. En zo gaan er – daar ben ik van overtuigd – een heleboel leuke mannen en vrouwen aan je neus voorbij. Natuurlijk, de meeste van ons kunnen prima zonder een relatie. Je kunt zelfs heel gelukkig zijn zonder. Je moet op eigen benen kunnen staan en het heft van je leven in hand nemen; sure thing. Maar dat betekent niet dat een relatie met de juiste man of vrouw het leven geen kleur kan geven. Je ‘compleet’ kan maken – of dat nu voor een paar maanden, jaren of voor de rest van je leven is. Niet zomaar een aanvulling, maar een verrijking die het waard is om voor te vechten, voor te lijden, voor te veranderen en voor op te geven. Omdat je er zoveel voor terugkrijgt. Omdat liefde het leven ís. En als je dat aanvaardt (<< ik hoop niet dat ik nu als een Jehova’s getuige klink) en op zoek gaat naar chemie en liefde in plaats van naar een match… Nou, dan ben je dus lekker bezig.
Nee, ik zeg niet dat het overboord gooien van je lijstje een garantie is voor succes. Er zijn nooit garanties voor de toekomst. Maar door te ontspannen, jezelf open te stellen, te leven in het moment, je te laten verwonderen en veroveren en te kiezen voor ‘echt’, zorg je wél voor meer plezier in het leven én tijdens het daten. En plezier leidt tot geluk en geluk leidt tot…? Juist. Liefde.
(Ik probeer nog steeds één van mijn single vriendinnen te verleiden tot een experiment waarin ze elke week date met iemand die ik voor haar uitkies. Helaas staan ze geen van allen te springen. Onbegrijpelijk.)
Veeleisend. Ja, dat zijn we anno 2016 zeker. Kritisch, dát moeten we weer gaan worden. Zonder een drie A4-tellend wensenlijstje, maar door naar ons hart te luisteren en onze gevoelens te volgen. Maar of dat de zoektocht nu veel makkelijker zal maken…
En tot slot van dit pleidooi deel ik met jullie deze tijdloze, geweldige song van Madonna. Want waar ik 1900 woorden voor nodig heb gehad, zegt zij in een paar zinnen.
What you need is a big strong hand to
Lift you to your higher ground
Tot de volgende keer!
Warme groet,
Karin – romantica en betweter in de liefde
Iedereen zal begrijpen dat Eric en ik geen ‘Lexa match’ waren. Dik 21 jaar leeftijdsverschil, op het eerste gezicht twee totaal verschillende personen uit totaal verschillende leefwerelden. Hij uit de zakenwereld, in pak en op van Bommeltjes; ik een antropologiestudente van Zuid op teenslippers. Ik toen nog lekker links, hij lekker rechts. Liefde op het eerste gezicht? Mwa. Ik vond Eric de eerste tien minuten een tikje intimiderend; de blik waar ik later zo voor viel leek toen vooral…, ehm…, nors. Hij vond mij in eerste instantie – vermoedelijk – gewoon een lekker wijf. Ik heb mijn stinkende best gedaan mezelf wijs te maken dat het nooit iets kon worden tussen ons, ondanks de niet te stuiten passie. Hij op zijn beurt trok alles uit de kast om mij te laten zien dat we voor elkaar gemaakt waren, óók – of juist – in the long run. Mijn tempo, zei hij in het begin steevast. “Maar er komt een moment, meisje, dat ik echt ga vechten om je van mij te maken.” Die woorden – onheilspellend, arrogant, lief maar vooral rete-spannend – vergeet ik nevernooit meer. Maar, I know how to keep my cool. Charmant glimlachend haalde ik mijn schouders op en we proostten met onze glazen bubbels. We zopen in die periode als gods Maleiers.
karinkoolen.com 
