Het was bij nader inzien een stom besluit. Herinneren jullie je nog dat ik in een vorig blog iets schreef over keuzes in een mensenleven met ingrijpende, soms allesbepalende gevolgen voor de toekomst? Nou, hier zit ik dan. Op het toilet in een hotel aan de Oudezijds Achterburgwal in Amsterdam, om precies te zijn. Om de receptionist niet gelijk door de inhoud van zijn hele EHBO-koffer te helpen hield ik me groot en nu probeer ik het tekort aan pleisters te compenseren met stukjes toiletpapier.
“Bij de receptie hebben we pleisters voor je”, zegt hij nadat hij geconfronteerd is met mijn bebloede achillespees en verfrommelde kleinste tenen
Vanmorgen leek het nog een goed idee. Op frivole pumps naar Amsterdam voor een gesprek met een antropologe aan de UvA. Ik houd van pumps en van vrouwen die ze dragen. Parmantig, kittig, chic, vrouwelijk, sexy en elegant. Bovendien was dit paar zo goed als uitgelopen, besloot ik.
De reis begint voorspoedig. Parmantig stap ik uit de trein bij Amsterdam Centraal Station en kittig vervolg ik mijn weg naar de tramhaltes. Daar neem ik mijn tweede stomme besluit van die dag. Het zijn een paar tramhaltes tot De Dam en vanaf daar is het nog maar een stukje lopen naar het Spinhuis. De zon schijnt, Amsterdam bruist en mijn pumps lopen heerlijk.
Vrouwelijk en elegant wandel ik over de Kalverstraat richting het grote plein. Ik ben iemand die graag de weg vraagt aan anderen. Dat vind ik leuker en makkelijker dan het raadplegen van een kaart. De Dam wordt echter voor 98 procent bevolkt door toeristen en die kunnen je wellicht Madame Tussauds of het Anne Frank Huis wijzen, maar een dependance van de UvA is wat veel gevraagd.
Na een paar willekeurige straten verkend te hebben raadpleeg ik tenslotte mijn iPhone. Ik ben het bewegende blauwe stipje en ik moet naar het rode stipje. Shit, dat is nog best een eind lopen. Mijn pumps beginnen me inmiddels te irriteren, maar met een beetje rust komt dat straks vast helemaal goed.
Toch?
Nog een kwartier later heeft mijn hak al drie keer vastgezeten tussen de idyllische stoeptegels van De Wallen. Hoofdschuddend word ik gadegeslagen door de receptionist van een hotel die buiten een sigaretje staat te roken.
“Kom even binnen, dame. Bij de receptie hebben we pleisters voor je”, zegt hij nadat hij geconfronteerd is met mijn bebloede achillespees en verfrommelde kleinste tenen.
Enigszins beschaamd ben ik even later in de weer met pleisters en toiletpapier.
Niet geheel verlost uit mijn lijden vervolg ik mijn weg en een paar honderd meter verderop vind ik het Spinhuis. Omdat ik het nog niet kan geloven loop ik nog eens drie rondjes om het pand om even later tot de conclusie te komen dat het inderdaad het Spinhuis is. Mission completed.
Onderweg blijft mijn hak nog één keer steken tussen de stoeptegels, waarbij het toiletpapier alle kanten op waait
Mijn gesprekspartner en ik besluiten een terrasje in de buurt op te zoeken. Onderweg blijft mijn hak nog één keer steken tussen de stoeptegels, waarbij het toiletpapier alle kanten op waait. Gênant. Ik heb nu niet alleen last meer van pijnlijke voeten, maar ook van het schaamrood op mijn kaken.
Na het gesprek van een kleine anderhalf uur vertrekt mijn gezelschap naar huis en ik loop het café in om de rekening te betalen. Dit is het moment dat ik mijn decorum laat varen.
Zonder nog om te kijken draai ik me om richting de uitgang van het café. Ik loop haast een oude dame omver en weet nog net sorry uit te brengen. Dankzij de drie rondjes van de zaak weet ik de Nieuwe Hoogstraat te vinden en strompelend stap ik de eerste de beste winkel binnen die ik tegenkom. Vastberaden haal ik de slippers van de muur om te kijken of mijn maat er tussenzit.
“Noodgeval! Ik moet nu slippers hebben”, leg ik de verkoopster uit die net de winkel binnen komt lopen. Ik wijs op mijn bebloede voeten.
“Och God, kind! Trek uit!! Trek uit!!”, roept ze in onvervalst Amsterdams.
Nog geen minuut later sta ik met witte Havaianas bij de kassa.
“Ze zijn wel €24,95”, zegt de verkoopster voorzichtig.
Ik haal mijn schouders op en maak een wegwuifgebaar, dit tot groot vermaak van de verkoopster.
“Ja natuurlijk, haha, het kan jou allemaal niet meer schelen, hè?”.
Met mijn pumps in een plastic tas en mijn nieuwe slippers aan de voeten loop ik via de Nieuwe Hoogstraat en de Zeedijk naar het Centraal Station. Misschien niet chic en elegant, maar wel vrolijk en frivool.
De zon schijnt, Amsterdam bruist en mijn slippers lopen heerlijk!
karinkoolen.com 