De stoute schoenen van Andrea Santoni

Andrea Santoni (79) staat op van zijn stoel, tilt zijn linkerbeen op en balanceert met verbazingwekkend gemak op het rechter; bruine Santoni’s, double buckle, gemaakt van krokodillenleer. “Dit zijn mijn lievelingsschoenen”, zegt hij trots. Hij mag het stokje dan overgedragen hebben aan zoon Giuseppe, nog altijd wordt elke nieuwe schoen door hemzelf een week lang gedragen en gekeurd.

In opdracht van: berry! Magazine (Van den Assem)

Mensen die van mooie dingen houden: zo vat Andrea Santoni, pater familias en oprichter van het merk, de liefhebbers van de beroemde high-end schoenen kort en krachtig samen. Speciaal voor het Santoni-event, georganiseerd door Van den Assem, vloog hij op 7 oktober jl. naar Nederland. Dat we te maken hebben met een gepassioneerd en bijzonder bekwaam vakman, is geen nieuws. Andrea Santoni blijkt bovenal een warme en geduldige man met een inspirerend ondernemersverhaal. Terwijl de gasten in de naastgelegen ruimte genieten van een hapje en een drankje, geeft hij met behulp van een tolk zijn vierde interview af. Tussendoor komen mensen binnen voor een foto of laten ze hun Santoni-boek persoonlijk signeren.

Nog niet moe, meneer Santoni?
“Welnee. Energie voor tien! Kom maar op met je eerste vraag.”

U begon het bedrijf in 1975. Hoe is het voor u allemaal begonnen?
“Ik groeide op in Corridonia, in de provincie Macerata in Italië. Ik kom uit een traditionele landbouwfamilie. Mijn vader wilde graag dat ik ging studeren, maar ik wilde op mijn zestiende maar een ding: werken! Studeren was overigens de makkelijke weg geweest, gezien de nonnen en monniken lesgaven in ons dorp. Voor mijn werk in de schoenenfabriek liep ik een jaar lang dagelijks zes kilometer heen en zes kilometer terug. Na dat jaar had ik eindelijk genoeg geld gespaard om een fiets te kopen!”

In de dertien jaar die Andrea in de fabriek werkte, leerde hij de kneepjes van het vak. Hij werkte zichzelf op van – naar eigen zeggen – onderste werknemer tot productiemanager van de regio. Op zijn 29e trok hij zelf de stoute schoenen aan en begon, samen met zijn vrouw Rosa, zijn eigen bedrijf. Santoni Shoes® was een feit.

“Voor mijn werk in de schoenenfabriek liep ik een jaar lang dagelijks zes kilometer heen en zes kilometer terug”

“We begonnen zonder startkapitaal. Met slechts één werknemer zaten we in een kleine kelder. Nu hebben we 650 man in dienst en werken we sinds 1989 in een ruimte van 1500 vierkante meter. We hebben in totaal 25 winkels, waarvan 15 in Italië en nog 10 over de rest van de wereld. We zitten trouwens nog steeds in Corridonia. Van ontwerp tot afwerking, alles gebeurt onder dit dak.”

Wat is het geheim geweest?
“Ik houd oprecht van mooie dingen. En ik ben er heilig van overtuigd: als je kwaliteit boven kwantiteit verkiest, dan bereik je na verloop van tijd óók een grote kwantiteit. In de tijd dat ik begon met schoenen maken, was er net een stijgende tendens in het vereenvoudigen en versnellen van productieprocessen – iets wat de kwaliteit niet ten goede komt. Ik ben in de eerste periode mijn hele netwerk langsgegaan. Ik had toen geen rooie cent, maar ik zei tegen mijn contacten: ‘Vertrouw me, ik ga kwaliteit leveren en ik zal jullie betalen.’

“Mijn grote bron van inspiratie was Berluti, een Franse schoenproducent. Ik ging op één avond soms vier keer langs de winkel; zo mooi vond ik die schoenen. Na weer zo’n avond kwam ik thuis, nam ik een heet bad en kreeg het idee: ik moet een schoen maken die nog beter en mooier is.”

En dat is gelukt…?
(lacht) “Ja!”

Het geheim schuilt volgens Andrea in het behoud van traditionele methoden voor schoenmaken. Tot op de dag van vandaag wordt alles met de hand gemaakt. Van het snijden van het leer tot het inkleuren, allemaal handwerk. Alleen het allerbeste is goed genoeg: Santoni-schoenen worden uitsluitend gemaakt van ‘s werelds beste leersoorten, tot aan de inlegzolentoe. Rundleer, paardenleer en allerlei soorten exotische huiden, waaronder padden-, leguanen-, krokodillenhuiden en zelfs huiden van palingen. Andrea: “Dat komt onbewerkt binnen, klaar om te worden behandeld door een vakman. Het leer wordt zorgvuldig en met de hand geverfd. Elke schoen is uniek.”

“Als je kwaliteit boven kwantiteit verkiest, dan bereik je na verloop van tijd óók een grote kwantiteit”

Waar bent u het meest trots op?
“Dat kan ik niet zeggen. Ik ben namelijk elke dag weer trots, op elke lijn en elke schoen die we maken. Ik leg nog altijd de final touch aan alle ontwerpen. Als de schoen gemaakt is, draag ik ze een week lang – ik wil zeker weten dat ze perfect zijn. Dat is al 40 jaar de standaard.”

   

Hoe zou u uw klanten omschrijven?
“Mensen die van mooie dingen houden, een goede smaak hebben en representatief voor de dag willen komen.”

Even nieuwsgierig… Uw zoon aan het roer, uw vrouw in het atelier; hoe is het om dag in en uit met la famiglia te werken?
“Dat is toch het allermooiste wat er is?

Is het nooit lastig?
“Vroeger soms wel, toen liep alles dwars door elkaar. Op een gegeven moment zei Rosa: ‘Nu is het klaar, vanaf nu geen zaken meer aan de eettafel.’ Sindsdien houden we werk en privé strikt gescheiden. Dat werkt goed. In vijftig jaar tijd hebben Rosa en ik nog nooit ruzie gehad over werk.”

Hoe was het voor u om het stokje door te geven aan uw zoon Giuseppe?
“Dat deed ik met liefde en in het volste vertrouwen, omdat hij er klaar voor was. Ik heb hem alles geleerd en gegeven wat ik kon. Ik kom nog regelmatig op de werkvloer, maar ben ook rustig aan het afbouwen. Mijn zoon heeft Santoni trouwens uitgebreid naar China en Japan. Dat deed hij net zoals ik het vroeger deed: eerst lange tijd alleen maar observeren. Hoe is de cultuur? Wie zijn de klanten en wat willen ze? Inmiddels verkopen we jaarlijks 30.000 paar schoenen in Japan!”

Tot slot, kunt u vast wat verklappen over de wintercollectie van 2017?
“De schoenen worden weer wat robuuster. Ronde neuzen, grotere vormen, dikkere zolen. Back to the classics, dus eigenlijk.”

Op de vraag of de Santoni’s trendsetters zijn, reageert Andrea met een ondeugende glimlach. Op die vraag kan hij zelf geen antwoord geven. Dat mogen wij doen!

Foto’s van… de Schoenen!

Ik beloof jullie, dit is de laatste post over schoenen die ik plaats. Het Carrie Bradshaw gehalte van mijn blog wordt net iets te hoog zo. (Voor wie niet weet wie Carrie Bradshaw is: Carrie is de hoofdpersoon uit Sex and the City). Om het verhaal even ‘af’ te maken, wil ik dit nog even met jullie delen.

Afgelopen woensdag was ik er helemaal klaar voor. Het geld stond op mijn rekening, de autosleutels lagen op tafel; ik ging de schoenen halen. Hell yeah! Bij de voordeur kwam ik tot inkeer. €420,- voor een paar zomerschoenen is absurd. Niet van deze wereld. Totaal van de zotte. Die dag besteedde ik vervolgens aan het pimpen van mijn website.

Een teken van boven?

Ze waren bijna uit mijn hoofd. Echt. Ik had het hoofdstuk afgesloten, was zelfs al aan het struinen op zalando.nl. Totdat ik vanmorgen van twee mensen het bericht kreeg dat de schoenen afgeprijsd waren. Een teken van boven? Geen impulsaankoop meer, maar een weldoordachte aanschaf, besloot ik. Voor €336,- kun je nog steeds een goed weekend naar Parijs, maar hee, dan gaan we maar een keertje minder!

Samen met Eric ben ik ze gaan halen. Blij als een kind ben ik. Gelijk maar een kleine fotoshoot gedaan, Scoop erbij uiteraard. De bruine benen moet je er nog even bij denken. Zie hier:

Stoute schoenen in de Bijenkorf

Verliefd worden op een paar schoenen. Ik wist niet dat het kon. Maar vandaag ben ik halsoverkop mijn hart verloren aan een paar, eh, …schoenen!

Een rustige dinsdagmiddag. Nietsvermoedend loop ik over de schoenenafdeling van de Bijenkorf. Daar staan ze, fraai uitgestald op een tafel. Grijze sandaaltjes van Alexander McQueen. Prachtig leer, een hoge stiletto, subtiele reptielenlook. Mijn hart begint sneller te kloppen. Ik kijk naar het prijsstickertje op de onderkant van de zool en snel zet ik de schoen terug op tafel. Nog maar nauwelijks bekomen van de grote schrik winkel ik verder.

Als ik mezelf met mijn neus in het leer betrap, besluit ik dat het tijd is de stoute schoenen aan te trekken

De sandaaltjes blijven me roepen. Ik ben weerloos. Als ik mezelf met mijn neus in het leer betrap, besluit ik dat het tijd is om de stoute schoenen aan te trekken. Ik heb me altijd verbaasd over het feit dat zulke dure schoenen zonder meer te pakken en te passen zijn. Natuurlijk rent niemand op één schoen een warenhuis uit (hoewel…), maar toch. Ik pak een pantykousje uit mijn tas en trek de rechterschoen aan.

Assepoester. Zo voel ik me. Alsof het leer voor mijn voet gemaakt is. Ik drentel naar de spiegel en constateer: ik zie er fantastisch uit. De mooiste schoenen ever, perfect voor de rest van mijn leven. De situatie werkt op mijn lachspieren. Met mijn telefoon maak ik een paar foto’s in de spiegel en die stuur ik naar manlief Eric.

Hij: Leuk hoor! Zomers en mooi hakje
Ik: Beetje duur
Ik: Maar wel te gek <3 <3
Hij: Ach. Dat is het belangrijkst
Ik: Nou… haha
Ik: Ze kosten €420,-
Hij: Wow
Hij: Laatste schoenen dit jaar

Ik zet de schoenen terug. Ik moet bijkomen, afkoelen. In het restaurant pak ik een sapje en een broodje. Terwijl ik in de rij sta om af te rekenen struin ik op mijn iPhone schoenenwinkels af. Ze moeten toch ergens goedkoper kunnen? Niet dus. Ik ben zo in mijn eigen wereld verzeild dat ik niet eens door heb dat ik aan de beurt ben. Een kwartier later heb ik mijn broodje achter de kiezen en haast ik me terug naar de schoenenafdeling. Wil ik een goed afgewogen keuze maken moet ik ze toch minimaal allebei gepast hebben. Ik pak de rechterschoen van tafel en sluit aan bij de counter. Daar sta je dan, met een schoen van meer dan vierhonderd euro in je hand. In gedachten wordt er een rode loper voor me uitgelegd en word ik meegenomen naar een geheime paskamer waar champagne en oesters geserveerd worden.

Vierhonderdtwintig euro. Vierhonderdfuckingtwintig euro

„Kan ik u helpen?”
Geen rode loper, ook geen champagne. Wel een heel aardige verkoopster. Met nu ook een linkerschoen aan drentel ik weer naar de spiegel. Verbeeld ik het, of kijkt iedereen naar me? Weer die lachspieren. Het is toch ook van de zotte? „Ik vind ze fantastisch, ben er helemaal weg van”, vertel ik de verkoopster die dat allang gesignaleerd had. – nu even wijs en verstandig zijn, Karin! – „Maar ik denk er nog even over na”, hoor ik mezelf zeggen. De verkoopster belooft de schoenen tot morgenavond voor me achter te houden.

Vierhonderdtwintig euro. Vierhonderdfuckingtwintig euro. Voor vierhonderdtwintig euro kun je een weekendje weg. Voor vierhonderdtwintig euro koop je een mooie fauteuil voor de woonkamer. Kindjes in Afrika gaan er van naar school.

CINDERELLA_largeKarin de schoenenslijter. Karin die regelmatig met een hak tussen de stoeptegels blijft steken. Die eens in de zoveel tijd in een vlaag van opruimwoede een kwart garderobe naar de kringloop stuurt. ‘Het kan echt niet’, vertel ik mezelf. ‘Absurd, doe normaal!’ Maar anderzijds, het idee dat iemand anders straks met mijn mooie schoenen aan de haal gaat is onverteerbaar.

Ik ga er nog een nachtje over slapen…