DWDD en Pauw & Witteman

Wilt u een uitzending van De Wereld Draait Door bijwonen? Surf dan snel naar de website!”. Wie dagelijks naar Matthijs van Nieuwkerk kijkt, moet deze woorden inmiddels kunnen dromen. Ik liep al langere tijd met het idee mijn talenten als background eens te demonstreren en ook Eric keek al geruime tijd uit naar zijn grote doorbraak op televisie. Helaas, het is nu een kleine week geleden en ik ben nog steeds niet gevraagd als tafeldame. Ook lijken we onze carrière als figurant, laat staan die op het witte doek, niet als vanzelfsprekend in onze schoot geworpen te krijgen. ;)

Oké, even serieus nu. Wij hebben dus een uitzending van DWDD en van Pauw en Witteman bijgewoond. Gezien het feit dat wij allebei graag een uitzending van vrijdag bij wilden wonen zijn we gelijk maar ondersteunend VARA-lid geworden. De vrijdagen zijn namelijk erg populair en zitten maanden vooruit al volgeboekt. Er worden echter een paar plaatsen gereserveerd voor VARA-leden. Ondersteunend lid worden (dus geen gids ontvangen, maar wel meetellen voor het ledenaantal en hiermee de zendtijd) kost € 8,50. Dit bedrag ben je ook kwijt wil je een uitzending bijwonen als niet-lid. Het enige argument tegen blijft dan een principiële, welke wellicht opging voor Eric (maar toen had ik ons al lid gemaakt :)).

Alvorens de trein te pakken naar (Studio Westergasfabriek in) Amsterdam keek ik nog even op de website wie er die avond te gast zouden zijn: Sonja Barend, Erica Terpstra en Ewout Genemans. Tafelheer is Marc-Marie Huijbregt. Goede vangst! Gezien Eric in Amsterdam werkt, bleek het handig om in de Westergastfabriek af te spreken. Zo gezegd, zo gedaan. Eenmaal verenigd komen we binnen in een klein restaurant/eetcafé. Nog voor we het eerste drankje bestellen melden we ons bij de VARA-gastvrouw. Zij zet een streepje achter onze namen op de lijst en we worden voorzien van een toegangsticket. “Tien over half zeven verzamelen”, instrueert ze wijzend naar de trap, “daar onder het televisiescherm en dan gaan we gezamenlijk naar binnen”. Mooi. Dit geeft ons ruim voldoende tijd om nog wat te gaan eten en drinken. We besluiten, daar we tussen de programma’s door nog een reservering hebben in het Mediacafe, om nu alleen een voorgerecht te nemen. Carpaccio en eendenborstfilet. Het is, zonder meer, een prima keuken! Ik ken Eric niet anders dan een fijnproever en kritisch als het gaat om datgene uit de keuken komt, maar zelfs hij zit te smullen.

Iets te vroeg (ben ik de enige die het spannend vindt?) staan we onder het televisiescherm bij de trap. Vooraan de rij, bij de deur waar we straks doorheen moeten, denken we. Uiteindelijk blijken we juist helemaal achteraan de rij te staan, voor een deur die potdicht is en dat ook zal blijven, maar dat zal geen probleem worden. “Wij willen graag in beeld”, zeggen we eenmaal binnen tegen de VARA-gastvrouw (dezelfde ja) die ons naar de stoelen zal begeleiden. En dat hebben we geweten. Eerste rij, pal achter Sonja Barend zitten we. Het zijn de plaatsen waar normaliter (op niet-vrijdagen) die gasten zitten die later nog bij Matthijs aan tafel zullen schuiven. Even slikken. Ongeveer een half uurtje voordat we de lucht in gaan (zo noemen ze dat toch?) komt Matthijs de studio ingelopen. Het is een vreselijk aardige en charmante man, zo blijkt. Hij gaat op een, …nee sorry, op DE kruk zitten en spreekt de hele zaal toe, daarbij proberend zijn oogcontact eerlijk te verdelen over de hele zaal. Nog een hele opgave in een ruimte met zitplaatsen over 360 graden en een balkon verdeeld. In zijn toespraak vertelt Matthijs over het succes van DWDD, hoe trots ze op dit succes zijn, maar vooral over de (zijns inziens) formule en het behoud van dit succes. Wij, zo oordeelt hij, zijn de sfeermakers van het programma en het is daarom belangrijk dat we het naar ons zin hebben en er een leuke en relaxte avond van maken. Als het publiek wat gelaten of mat zal reageren, belooft Matthijs een tandje bij te zetten. We krijgen tijd voor het stellen van vragen, het maken van foto’s (en dan te bedenken dat Matthijs dit iedere avond doet) en de tafelgasten worden aangekondigd en gaan nog even in de make-up. Het is heel vreemd om zoiets vertrouwds van zo dichtbij mee te maken. Je bent geneigd om Matthijs en Marc-Marie als oude vrienden te begroeten en de sfeer is zo informeel dat het bijna de normaalste zaak van de wereld lijkt om naar de tafel toe te lopen en jezelf een glaasje water in te schenken. Ondertussen klinkt Aretha Franklin uit de speakers, een traditie in de studio waar niet meer van afgeweken zal worden.

Als de uitzending eenmaal begint (na de aankondiging van Matthijs voor de ‘Ster’) moeten we uiteraard stoppen met kletsen, fotograferen en proberen de aandacht van Matthijs te vangen. Het blijft immers live televisie!

“…Sonja Barend, Erica Terpstra, Ewout Genemans. Tafelheer is Marc-Marie Huijbregt. Dit is De wereld Draait Doorrrrr!”. Matthijs staat met zijn armen over elkaar de autocue voor de lezen, pal voor onze neus. Het is begonnen. We zijn in de lucht!

Het bijwonen van de uitzending is ontzettend leuk. We treffen het met de gasten en de gesprekken aan tafel. Chef’Special verzorgt de muziek. Lullig is even dat zanger Joshua Nolet tijdens zijn vertolking van ‘Met Z’n Allen’ (Hennie Huisman) de naam van Ewout even kwijt is en hem aanspreekt met Wouter. En dat terwijl hij hem net een hart onder de riem probeert te steken nadat Ewout in de zeik gezet was door de heren van Voetbal International tijdens de uitreiking van de Gouden Televizier-Ring. Anyway, het mocht niet baten. Erica Terpstra is in het echt net zo leuk, positief en aanstekelijk als op televisie en praat uitvoerig over haar reizen en reisprogramma. Sonja Barend is een klassieker (en nee, dat is niet lullig bedoeld) en leidt samen met Matthijs de hele uitzending. Ze kan over alles meepraten en haar tv-comeback vormt maar een deel van de gespreksstof aan tafel. Marc-Marie komt een paar minuten voor de uitzending binnen stormen, slurpt zijn (vermoedelijk inmiddels koud geworden) latte macchiato naar binnen en doet vervolgens zijn typische ding. Geweldig. Veel humor. Goede band, leuke gasten, prima sfeer.

Na de uitzending eten we ons hoofdgerecht in hetzelfde eetcafé als eerder. Wederom heerlijke gerechten (alleen daarom zou je hier al terug willen komen). Tijdens het eten loopt de VARA-gastvrouw langs de tafels met de toegangstickets voor Pauw en Witteman. We drinken nog snel een laatste kop koffie en maken onze weg naar de desbetreffende (naastgelegen) studio. Eenmaal in de opnamestudio aangekomen mogen we niet meer in beeld (hebben we ons zo misdragen?) en worden we ad rem weggemoffeld in een hoekje achter twee joekels van camera’s. Eric concludeert dat ze tijdens de uitzending van Pauw en Witteman niet dezelfde gezichten in beeld willen hebben als tijdens DWDD. Klinkt logisch. Heel vervelend vinden we het niet overigens. Tijdens DWDD zaten we namelijk wel ontzettend in beeld, -de hele tijd, zeg maar- en daar ben je je dan toch bewust van. Heel ontspannen zat ik niet…

Pauw en Witteman is andere koek. De regisseur spreekt ons voorafgaand aan de uitzending toe. Hij vraagt ons de applaudisseren als ‘Jeroen en Paul’ binnenkomen. Het is immers alweer vrijdag en de heren kunnen een extra aanmoediging na deze lange werkweek goed gebruiken. Er wordt nadrukkelijk gevraagd om stilte tijdens de uitzending. Het wordt gewaardeerd, bovendien, als wij onze aandacht bij de (gesprekken aan) tafel willen houden. Het staat immers erg lullig als je in beeld verschijnt terwijl je net een gesprek met je buurman aangaat, of erger nog, in je neus peutert. Tot slot wordt gevraagd om niet naar de monitor (waarop de uitzending zoals op televisie te zien getoond wordt) te kijken, want ook dan lijkt het op televisie net alsof men geen interesse toont.

Jeroen en Paul lopen de studio in. Ook nu is er gelegenheid voor het stellen van vragen. Dit mag zowel aan Pauw en Witteman alsook aan de daarvoor aangewezen gasten. Iemand in de zaal vraagt of de heren echt alle boeken van hun schrijvende tafelgasten lezen, zoals beweerd wordt. Het antwoord luidt natuurlijk bevestigend. We gaan weer de lucht in. De bekende tune van Pauw en Witteman klinkt door de studio. Aan tafel verschijnen Mauro met zijn moeder en Carla van Os van Defense for Children. En Marianne Zwagerman met haar strijd tegen mutserig gedrag. Dit was, voor degene die het gezien hebben, natuurlijk heel vreemd. Een webshop is geen carrière (laten we het eens over de precieze definitie van carrière hebben), vrouwen moet ont-mutsen door zelf te gaan kiezen in het leven en authentiek te durven te zijn (maar een webshop is nog steeds geen carrière en zo blijf je toch ondanks al je goede intenties in dat mutsenparadijs hangen), maar die zogenoemde authenticiteit is voor het leeuwendeel toch al ingevuld door mevrouw Zwagerman herself. Of ik snap het natuurlijk helemaal verkeerd. Maak ik me druk om niks. Misschien moet ik het boek lezen. Misschien moet ik deze post niet gebruiken om mijn vraagtekens kenbaar te maken. ;)

Het gesprek met, over en rondom Mauro was schrijnend, hier en daar tenenkrommend. Heel Nederland was getuige van de blunder van Henk Bleker toen hij Mauro tijdens de uitzending  een briefje toeschoof met het aanbod dat hij mee mocht naar FC Twente – PSV. “Mooi niet”, was de terechte reactie van Mauro.

Tijdens DWDD waren Eric en ik voornamelijk bezig met wat er om ons heen gebeurde. Wanneer ik de uitzending diezelfde nacht terug kijk, zie ik mijn ogen van links naar rechts en van onder naar boven schieten. Bij Pauw en Witteman werden we meer in beslag genomen door hetgeen aan tafel besproken werd. Wellicht omdat we nu al eerder een opname in een studio gezien hadden. Of omdat we ditmaal niet in beeld zaten. Over het algemeen kunnen we zeggen dat deze laatste formeler was, zowel in onderwerpen als in opzet van het programma en de gang van zaken in de studio. Desalniettemin allebei erg leuk en interessant.

Tot slot: ontzettend leuk avondje uit en bijzonder om dit zo eens meegemaakt te hebben. Het kost niks (of nou ja, bijna niks), je eet er onderwijl heerlijk en je bent een ervaring rijker. Wij kunnen het iedereen aanraden!