In de periode tussen de kortste en langste nacht van het jaar bezoek ik stadsgenoten die in de nachtelijke uren de kost verdienen. Want terwijl jij slaapt, wordt er in Rotterdam hard gewerkt. In aflevering vier: de wondere wereld van seksclub OQ.
Tekst: Karin Spillenaar-Koolen | Beeld: Geertje van Achterberg
(Verschenen op: Vers Beton)
“Condooms, glijmiddel, sponsjes, we hebben het hier allemaal liggen.” Sponsjes? Tony pakt een vacuüm verpakt exemplaar uit het kastje. “Die gebruiken de meiden als ze ongesteld zijn. Een soort tampon, maar dan zonder touwtje en dieper ingebracht. Dan kun je gewoon blijven wippen.”
We zijn in de hal van club OQ aan de ‘s-Gravendijkwal. De bekendste en misschien wel de meest laagdrempelige nachtclub van Rotterdam. In de hal gebeurt het. Tony en Michel zijn gastheer, portier en beveiliger tegelijk. Gasten bellen aan als ze naar binnen willen en betalen hier € 25,- entree (inclusief drie drankjes). Het is een komen en gaan van vrouwen die iets vragen of nodig hebben. Een Afrikaanse vrouw komt voor een paracetamol. “Pain in my pussy”, grapt ze en gierend loopt ze weg.
Klanten die met een vrouw naar boven willen, komen ook door de hal. Zoals nu. Een jonge vrouw – blonde krullen, hoge hakken, in nauwsluitend, stijlvol jurkje, een klein tasje in haar hand – stapt vanuit de zaal de hal binnen. Naast haar staat een wat oudere Nederlandse man. “Een uurtje graag”, zegt hij tegen Michel. In dat geval krijgt hij de grote kamer met bubbelbad. Hij rekent de € 190,- af en het meisje pakt onderwijl twee handdoeken uit het kastje. Het tweetal verdwijnt de trap op.
Porno
Het is iets voor elven en binnen is het nog rustig. Zo’n twintig vrouwen werken er vandaag. Sommigen zitten aan de grote bar in het midden van de zaal op de krukken in panterprint. Anderen in de zitjes langs de wand. Het strippodium is nog leeg. Een donkere vrouw die eerder binnenstapte in spijkerbroek en sneakers heeft haar outfit verruild voor een doorschijnend wit jurkje en rode naaldhakken. Ze bestelt een water met citroen aan de bar en voegt zich bij twee collega’s aan een tafeltje. De actie speelt zich vooralsnog af op de televisieschermen waar hardcore porno te zien is.
“Hier voel ik me veilig”
“Ça Va?” Ziya verschijnt met een grote lach aan de bar. Ze is Frans, maar geboren in Algerije. Haar zwarte bob en zware smokey eyes matchen goed met haar strapless jurkje. Ziya heeft in bijna alle Rotterdamse clubs gewerkt, maar in OQ is ze op haar plek, vertelt ze. Ze werkt hier vier avonden in de week. Ze prijst de club om het professionele, integere management en de beveiligers die ogen in de rug lijken te hebben. “Hier voel ik me veilig.” Met haar cocktails loopt ze terug naar haar tafeltje, waar twee Marokkaanse jongens zitten en een meisje gehuld in jurk met jarretels. Het groepje praat Frans.
Aan de overkant van de bar zit een man van een jaar of zeventig, in pak met stropdas. Zijn gezicht staat somber. In zijn hand een glas whiskey. Als één van de vrouwen hem aanspreekt, maakt hij een beleefd, maar afwerend handgebaar: ‘Nee bedankt’.
Alsof hij op iemand zit te wachten.
We zijn hier niet voor de seks!
Vooruit, OQ is een seksclub. Een bordeel, als je het zo noemen wilt. Hier wordt geflirt, gedronken, gestript en – in de kamers boven – gewipt. Die kamers zijn schemerig. “Dat willen die meiden zo, en de mannen vaak ook”, aldus eigenaar Cor de Geus (66). Alle kamers zijn voorzien van een alarmsysteem.
OQ wil graag een breder publiek aanspreken. Om die reden worden er steeds vaker vrijgezellenfeesten voor zowel groepen mannen als vrouwen georganiseerd. “We kunnen zelfs mannelijke strippers regelen”, zegt Cor. Stelletjes die wat willen drinken, groepjes vriendinnen die een leuke avond willen hebben, iedereen is welkom. Cor: “Er is hier geen druk om champagne aan te rukken of met een meisje naar boven te gaan. Dat pusherige werkt averechts.”
Twee jongens uit Delft maken daar dankbaar gebruik van. Het tweetal drinkt een biertje. “Gewoon, voor de gezelligheid”, verzekert de jongste. “We zijn hier niet voor de seks, hoor.” Wat zegt hij tegen de vrouwen die zich af en toe bij hen voegen? “Nou, dat ik daar niet voor kom dus.”
“Als ze op een avond geen klant hebben, verdienen ze ook niets”
Tachtig dames
De vrouwen die in de club werken variëren van begin twintig tot tegen de vijftig, van heel dun tot behoorlijk rond. Veel van hen komen uit Oost-Europa, maar er lopen ook Nederlandse, Afrikaanse, Surinaamse en Kaapverdiaanse vrouwen rond.
De business is veranderd, stelt Cor. “Vroeger had ik zo’n tachtig dames in dienst, waarvan er pakweg vijftig iedere dag werkten. We hadden veel dames uit Zuid-Amerika, vooral Brazilië.” Sinds 2000, toen het bordeelverbod werd opgeheven, hebben prostituees een werkvergunning nodig en zijn ze belastingplichtig. De vrouwen van buiten de EU verdwenen uit de clubs. “Toen zaten we hier ineens met vijf meiden. Inmiddels zijn daar vrouwen uit Oost-Europa voor in de plaats gekomen, maar zo druk als vroeger is het nooit meer geworden”, bekent Cor. “Nu heb ik in de weekenden zo’n twintig dames in dienst en doordeweeks zo’n twaalf.”
De vrouwen werken via het opting-in-systeem: ze blijven grotendeels zelfstandig, maar dragen belasting af via de club. “De dames melden zich hier aan als prostituee. Dan gaan we eerst uitgebreid in gesprek, want ik wil zeker weten dat ze het vrijwillig doen”, zegt Cor. “Het is hun eigen verantwoordelijkheid om aan klanten te komen. Als ze op een avond geen klant hebben, verdienen ze ook niets. Anderzijds kunnen ze wel komen en gaan wanneer ze willen. Wij bieden hen veiligheid en zorgen voor schone kamers, condooms en handdoeken. Alles is geregeld. Ze huren een kamer bij ons en de klant betaalt dan weer een stukje huur.”
Gynaecoloog en sociaal werker
“Je bent hier maatschappelijk werker, politieagent en gynaecoloog tegelijk”, zegt Cor. “Als je zou weten wat we hier allemaal tegenkomen…” Voorheen werkte zijn vrouw Wendy ook in de club. “Wendy was voor de meiden een soort moederfiguur. Ze is inmiddels gestopt, ze kon niet meer tegen de ellende die je hier soms tegenkomt. Vervelende klanten, de problemen van de meiden. Wij weten zoveel van hen en hun achtergrond. Verhalen waar je soms niet vrolijk van wordt.”
Wordt Cor zelf weleens verleid? “Nooit! Ik ben een soort vertrouwenspersoon voor die meiden, ze noemen me allemaal papa. Of papi.”
“Bij een hele mooie vrouw heeft een man het gevoel dat-ie moet presteren, dat werkt intimiderend”
Rivaliteit
Aan de bar zit een Nederlands meisje. Met haar benen elegant over elkaar geslagen en een glas witte wijn voor zich, oogt ze als een vrouw in een chique hotelbar. Ik vraag aan barvrouw Nola of ze haar kent. “Zij werkt hier al een tijdje, maar is altijd erg op zichzelf. Ze verdient trouwens het meest van iedereen hier!” Ze krijgt gelijk: de rest van de avond zien we haar nauwelijks nog.
“Veel mensen denken dat de mooiste meiden het meest verdienen”, zegt Cor. “Maar het tegendeel is waar, want die mooie meiden zijn gewend dat mannen op hen af stappen. Ze zijn dat initiatief niet zo gewend, en dat heb je hier wel nodig.” Hij lacht. “En daarbij, bij een hele mooie vrouw heeft een man het gevoel dat-ie moet presteren, en dat werkt soms best intimiderend. Bij een iets minder mooie vrouw voelt-ie zich vrijer om aan te geven wat hij wil.”
“Een kut is een kut”
Alleen maar praten
Is er rivaliteit tussen de vrouwen? Nola – die na jarenlange horeca-ervaring op het Stadhuisplein sinds vier maanden in OQ werkt – denkt van niet. “Over het algemeen gunnen de meiden elkaar wel wat. En iedereen wil en doet weer wat anders. Wat de één leuk vindt, vindt de ander niets.” Een ‘pikorde’ is er dus niet. Het wijst zich vanzelf.
Overigens, verzekert ze, willen sommige mannen echt alleen maar praten. “Ik hoor het vaak van die meiden, zijn ze een uur boven geweest , wilde die man alleen maar babbelen en over zijn hoofd geaaid worden.”
Ze heeft nog één leuke anekdote. “Gisteren zaten hier twee Marokkaanse jongens aan de bar, grote mond, allemaal praatjes. ‘Een kut is een kut’, riep één van hen op een gegeven moment. Maar telkens als één van de meiden hen aansprak, werden ze stikverlegen. Na een half uur waren ze weer vertrokken.”
De stripper
De bloedmooie Nikki is een vast gezicht in OQ. De Poolse 30-jarige paaldanseres staat op het punt het podium te betreden. Twee jongens rennen nog snel naar de hal om een briefje van vijftig te wisselen voor vijfjes. Net op tijd zijn ze bij de krukjes bij de stripcatwalk. In zwarte kousen en een bh met glitters zwiert Nikki langs de paal, klimt naar boven en laat zich naar beneden vallen. Ze daagt het publiek uit haar aan te moedigen, voordat ze zich met sensuele bewegingen van haar bh en later haar slipje ontdoet. Geldbriefjes die net daarvoor onder het elastiek gestopt zijn dwarrelen daarbij over het podium. Bij de laatste bewegingen houdt ze haar hand voor haar intiemste plekje: het publiek hoeft niet alles te zien.
Nikki neemt plaats op de kruk naast me in min of meer aangeklede vorm. Mijn complimenten neemt ze met een charmante glimlach in ontvangst. Ze blijkt niet de eerste de beste. Dit jaar is ze het gezicht van Eros, een erotisch evenement in het Belgische Luik, vergelijkbaar met de Kamasutrabeurs. Trots haalt ze de flyer op haar telefoon tevoorschijn. Daar staat ze inderdaad, Miss Eros 2014.
Ze leerde zichzelf paaldansen, vertelt ze in perfect Engels. “Youtube tutorials, heel veel oefenen.” Naast stripteases in clubs zoals OQ danst ze ook shows. Nikki: “Daarbij voer je een act op, vertel je meer een verhaal. Hier entertain ik, verleid ik het publiek. Het is anders, maar allebei heel leuk en leerzaam.”
Ze kijkt naar het Nederlandse meisje dat in een split aan de paal hangt. “Zij studeert aan de circusschool, ze heeft een heel goede techniek. Binnenkort doet ze mee aan het EK paaldansen. Ze is hier om te leren entertainen.”
Stripper of prostituee
Mannen die met Nikki naar boven willen hebben pech. Een lapdance kunnen ze krijgen, en als ze haar op een drankje willen trakteren is dat ook prima. Net als alle meisjes in de club ontvangt zij daar provisie over.
Ook Ziya zet zich weer aan de bar. “In het buitenland is de lijn tussen stripper en prostituee veel kleiner”, zegt ze. “In Nederland hebben de strippers zelden seks met klanten.” Soms is het weleens vervelend voor de meisjes die met een klant in gesprek zijn en hopen dat hij mee naar boven gaat. Ziya: “Dan ben je net lekker in gesprek en dan wordt hij ineens afgeleid door wat zich op het podium afspeelt.”
“Als een man lief en aardig is, doe ik extra mijn best”
Studio Sport
In de hal hangen negen televisieschermen. Acht ervan tonen beelden van de beveiligingscamera’s waarmee de club in de gaten gehouden wordt. Op het negende scherm draait Studio Sport.
Nikki geeft een lapdance op de rode zitjes aan twee Oost-Europese mannen. Tony houdt het tafereel via de camera goed in de gaten. “Ze hebben nog niet betaald hè”, zegt Michel ineens.
“Oh, dan is er een miscommunicatie geweest. Nikki is al begonnen.” Tony loopt er naar toe en na een korte onderbreking kan de lapdance vervolgd worden. Eén van de mannen slaat Nikki op haar billen terwijl de ander joelt. Respectloos, maar geen reden om in te grijpen. Nikki gaat onverstoord door.
“Nee, het waren geen leuke mannen”, zegt ze na afloop. Ze haalt haar schouders op. “Maar ze hebben zichzelf ermee. Als iemand geen respect toont doe ik het minimale, zonder plezier. Is een man daarentegen lief en aardig, dan doe ik juist extra mijn best.”
Geen cent verdiend
De nacht vordert. Een Braziliaanse vrouw probeert een klant te scoren. Haar handen glijden over ruggen en schouders en soms maakt ze een sexy dansje naast de kruk. Ze weet dat ze niet te opdringerig mag zijn, daar heeft ze al een paar gesprekken over gehad met Cor. Veel vrouwen zijn boven. De anderen drinken wat met de gasten. Zij verdienen hun geld vannacht vooral met animeren; ze ontvangen provisie op de champagne en piccolo’s die de klanten voor hen bestellen. “Daar zijn natuurlijk trucjes voor”, vertelt één van de vrouwen later. “Als we alles op zouden drinken kunnen we halverwege de avond niet meer lopen.”
Een viertal vrouwen heeft het voor vanavond wel gezien en drinkt thee in het zitje langs de wand. Ze hebben vanavond geen cent verdiend, concludeer ik. Eén van de danseressen heeft haar benen op de barkruk naast zich gelegd en masseert haar kuiten.
De oudere man in pak en stropdas zit er nog steeds. In zijn armen heeft hij een wat oudere vrouw. Net als hij maakt ze een sombere indruk en haar gezicht oogt wat verlopen. Haar hoofd leunt tegen zijn borst en hij houdt haar stevig vast. Ze zeggen niets. Na een tijdje vertrekken ze naar boven.
“Ik ben eigenlijk twee personen”
A happy day
Het is vijf uur. Nikki komt weer even bij me zitten. Ze heeft nu vijf optredens gedaan en tussendoor deed ze lapdances. Moe? “Ja, een klein beetje”, bekent ze. Waar de prostituees kunnen komen en gaan als ze willen, is zij tot het einde van de nacht geboekt.
“Weet je…” Haar lichtblauwe ogen omrand met zwart oogpotlood staan ineens meisjesachtig kwetsbaar. “Ik heb eigenlijk twee persoonlijkheden. Als je mij overdag in de stad tegenkomt, in spijkerbroek, petje op, zonder make-up, zou je me niet herkennen. Ik ben eigenlijk heel verlegen, gevoelig. Ik heb veel onzekerheden.” Ze glimlacht. “Maar op het podium valt die onzekerheid van me af. Daar laat ik mezelf gaan, verleid ik, toon ik mijn sexy, vrouwelijke kant.” Een soort alter ego? Ze knikt. Toch is het niet altijd makkelijk, bekent ze. “Als dingen privé goed gaan, dan gaat het dansen, lachen en flirten helemaal vanzelf. Dat is een happy day. Maar als ik niet gelukkig ben, een sad day, en ik moet van mezelf toch…” Ze toont haar verleidelijke glimlach om aan te geven wat ze bedoelt. “…dan is het weleens lastig.” Wat voor nacht heeft Nikki vandaag? Ze hoeft niet lang na te denken. “A happy one!”
Onze nacht in de OQ zit er weer op. Tony houdt galant de deur voor ons open en we bedanken de mannen voor hun gastvrijheid. Voordat we naar buiten stappen zien we nog net de jongen uit Delft met een langbenig Pools meisje naar boven lopen.
Keurslagerij van Linschoten aan de Lusthofstraat en slagerij Schell aan de West-Kruiskade zijn begrippen in Rotterdam. Beide kennen een lange historie en een trouwe klantenschare. Voor Gers! ging ik met hen in gesprek. Over de passie voor ambachtelijk bereid kwaliteitsvlees, prijzen winnen als bewijs en de parmaman bij van Linschoten (1908); bij Schell (1796) over varkensstraatjes en broodjes kippenmaag, multicultureel Rotterdam sinds de jaren zestig en over hoe het is om als achtse generatie achter het hakblok te staan.
karinkoolen.com 