Freelance Journalist | M.Sc. Cultural Anthropology
Ouder willen we best worden, als we maar niet oud lijken. Kitty Kerkhoff, Sanne van Ooijen, Maaike Dorsteen en Elianette van Limburgh hebben er geen moeite mee om de natuur een handje te helpen.
Lees de interviews (verschenen in Vrouw magazine) hier.
Ze zien er goed uit, hebben een prima baan en kunnen lekker kletsen. En toch zijn ze nog single. Vier mannen over versieren, afknappers en blauwtjes lopen.
Verschenen in: Vrouw magazine 16 oktober 2015
Tekst: Karin Spillenaar-Koolen
Beeld: Feriet Tunc
Let’s talk about ♂ ♀! In deze rubriek maak ik jullie deelgenoot van mijn belevenissen met mannen door de tijd heen. Deze aflevering: Seks in de kunuku op Bonaire, deel 2.
<< Deel 1
We rijden weer. De lichten van het grote stadion doemen alweer op in de verte. Daddy Yankee is inmiddels opgehouden met spelen. In plaats daarvan heeft M. een cd vol gedateerde rapmuziek opgezet. Het klinkt hol en krakend uit de speakers. Het meisje zit weer voorin. Ze heeft geen woord gezegd en kijkt strak voor zich uit. Ik vind dat knap, mensen die écht strak voor zich uit kunnen kijken. Ik ben daar simpelweg niet toe in staat. Mijn ogen schieten doorlopend alle kanten op, mijn oren zijn voortdurend gespitst. Ik wil niks missen van hetgeen er naast en achter me gebeurd, zo bloednieuwsgierig ben ik naar de wereld om me heen. Zij niet. Althans, schijnbaar niet.
M. brengt de auto tot stilstand voor een rood geschilderd huis. Hij fluistert iets in haar oor, zij rolt met haar ogen en met een schijnbaar hautaine beweging stapt ze uit. In mijn maanden op het eiland heb ik allang geleerd daar doorheen te prikken. Het is een maniertje van doen. Ik had haar graag nog willen vertellen dat ze alle reden heeft om écht trots te zijn, dat ze deze kerel niet nodig heeft voor wat ze dan ook van hem nodig denkt te hebben. Dat ze beter is dan dit, maar dat allereerst en vooral zelf moet beseffen. Maar ze is al naar binnen.
Vrouwen kijken de kat uit de boom, mannen verwelkomen me met open armen
Ineens zie ik mezelf zitten. In deze auto met geblindeerde ramen en de bestuurdersstoel op stand middagdutje (ik vermoed dat M. nog nét over het stuur heen kan kijken), met twee mannen met elk drie telefoons op zak en de rap nog steeds oorverdovend uit de speakers.
En ik schiet hardop in de lach.
“Heb je het naar je zin, dushi?” M. zoekt oogcontact via de achteruitkijkspiegel. Zijn ogen fonkelen even intens als zijn gouden voortand. Hij heeft duidelijk zijn dag vandaag. Het werkt – hoe gek ook – een beetje aanstekelijk.
“Nou, echt hoor!”, antwoord ik. “Hell yeah, dolle pret!”
“Lekker relax toch?”, vult Jimmy aan. “Beetje rijden…, beetje chillen…”
Ik knik bevestigend. Mijn sarcasme ontgaat de heren volledig. God, ik verlang weer even naar normaal gezelschap. En naar een biertje. Polar, Amster Bright, whatever. Vermoedelijk nog maar zesentwintig rondjes door het kleine centrum voordat ik eindelijk aan een bar zit.
Glad ijs
In alle eerlijkheid, mannen, mannen op Bonaire…, ik vond het lastig en ik heb mijn vinger er nooit helemaal op kunnen leggen. Al snel na mijn aankomst bleek dat het makkelijker was om contact te leggen met mannen dan met vrouwen. Vrouwen kijken de kat uit de boom. Mannen verwelkomden me met open armen, praatten honderduit, hadden meestal tijd en waren bovendien overal te vinden. In de haven, op de visserspier, aan de bar. Precies op die plekken waar ik de eerste weken rondhing. Ik schoof aan, bevestigde het levend aas met grote tegenzin aan de haakjes (alles voor het veldwerk!) en vroeg hen ondertussen de hemd van het lijf. Om enige afstand te bewaren vertelde ik over thuis en over mijn relatie, vroeg ik met overdreven belangstelling naar die van hun en deed ik zo mattie-mattie mogelijk. Mijn schouderkloppen waren opzettelijk hard, mijn begroetingen eveneens weinig vrouwelijk. Maar hé, ik ken mezelf en ik was me terdege van het gladde ijs bewust.
As far as they’re concerned ben je gewoon hartstikke beschikbaar
Het mocht lang niet altijd baten. Want, dat vriendje van je, die is hier toch helemaal niet. Hij komt over drie maanden zeg je? Nou wat zeg ik, hij is hier toch helemaal niet! En vertel nou eens eerlijk, waarom zit je hier nu al de hele ochtend? Nee, écht, eerlijk nu, vanwaar die belangstelling voor mijn hengel?
Lacherig probeerde ik onder de avances uit te komen maar de toon was dan allang gezet. Hoe rijker mijn onderzoeksgroep met mannen gevuld raakte, hoe meer trucs ik uit de kast moest halen.
“Je bent gewoon te aardig”, zei één van mijn vrienden op een gegeven moment.
“Te aardig? Hallo?! Ik probeer hier gewoon een beetje te integreren ja, een beetje rapport op te bouwen!”
“Karin, doe toch niet zo naïef. Je bent jong, aantrekkelijk en vrolijk, en je loopt hier met alle mannen te kletsen. En, as far as they’re concerned, je bent hier zónder man dus gewoon hartstikke beschikbaar.”
Pas toen ik aan het werk ging bij een buitenschoolse opvang en Jimmy als protector aan mijn zijde kreeg, kon ik echt ongestoord de sprong in het diepe maken.
Hoewel…
We staan aan de bar. Jimmy, M., M’s vrouw, haar nicht en ik. Van bier moet ik plassen dus ik schuifel door de mensenmassa op weg naar de toiletten. Ik heb niet door dat M. achter me aangekomen is.
(wordt vervolgd…)
Een tijdje geleden interviewde ik een aantal stellen met groot leeftijdverschil. Dit weekend verschenen drie van die interviews (helaas fors ingekort) in Vrouw Magazine. Hier deel ik de langere versies. Vandaag het laatste deel uit de reeks: Frans [56] en Tamara Geraeds [34]!
Tekst: Karin Spillenaar-Koolen
Beeld: Feriet Tunc
Tamara en Frans Geraeds ontmoetten elkaar in 1997 op de badmintonvereniging. Kan een relatie met een generatiekloof wel werken, vroeg hij zich af. Inmiddels zijn ze 11 jaar getrouwd.
De ontmoeting
Frans: “Ik vond Tamara al meteen een hartstikke leuke meid. Ze is frivool, opgewekt en uitbundig. Maar toen was ze pas 17, natuurlijk veel te jong.”
Tamara: “Drie jaar later had ik vervoer nodig naar de badminton. Frans bood zich direct aan. We hadden leuke gesprekken. Ik vond hem aardig, meer niet. Toen bekende hij opeens dat hij mij meer dan leuk vond. Dat zag ik totaal niet aankomen!”
Frans: “Ik wist dat Tamara in die tijd omging met een man die vier jaar jonger was dan ik. Dat liep niet lekker. Ik vroeg haar toen of ze het ook leuk zou kunnen hebben met iemand van mijn leeftijd. ‘Natuurlijk’, zei ze.”
Tamara: “Ik denk dat de gevoelens voor Frans er al langer waren, maar na zijn bekentenis kwamen ze in alle hevigheid naar boven.”
‘Blijf jij bij zo’n oud wijf? Je bent gek, inruilen!’
Het dilemma
Frans: Het was nooit mijn bedoeling op zoek te gaan naar een jongere vrouw. In het begin prentte ik mezelf steeds in dat het niet kon. Je krijgt zoveel gedoe over je heen als oudere man. Iedereen vertelt je ook dat een relatie met een generatiekloof niet zal werken. Op een gegeven moment ga je dat zelf ook geloven.”
Tamara: “Ik zei op mijn vijftiende al tegen mijn moeder dat ik waarschijnlijk met een veel oudere man thuis zou komen. Dat vond ze niet leuk, maar zelf heb ik er geen problemen mee. Ik vond mannen van mijn leeftijd vaak wat onvolwassen, die hadden niet dat beschermende dat oudere mannen vaak wel hebben.”
Frans: “De eyeopener kwam voor mij toen een vriend zei: ‘Frans, je wilt maar één ding. Ga ervoor. Geniet, al duurt het maar vijf jaar.’”
De vooroordelen
Tamara: “Het eerste jaar was moeilijk. Mijn ouders vonden hem aardig, maar veel te oud voor mij. Veel mensen hadden hun oordeel klaar: Frans zou in een midlifecrisis zitten, ik was op zijn geld uit.”
Frans: “We haalden vaak grapjes uit. Mensen dachten dat we vader en dochter waren. Dan vond ik het leuk om als ‘papa’ ineens bij Tamara de paskamer in te duiken en haar een volle kus te geven. Die verbouwereerde blikken, heerlijk. Nog steeds krijg ik wel eens commentaar. Dan grap ik: ‘Blijf jij bij zo’n oud wijf? Je bent gek, inruilen!’ Dan ben je snel van de opmerkingen af, hoor.”
Het geluk
Tamara: “We doen veel leuke dingen samen. Naar de film, weekendjes weg. Als we samen aan tafel zitten praten we aan één stuk door. Dat zijn dingen die we kunnen blijven doen.”
Frans: “Tamara’s vader stelde nog wel vraagtekens bij de trouwplannen. Ik zei tegen hem: ‘Ik garandeer dat je dochter een verschrikkelijk mooi leven krijgt. Houd me daar maar aan en gun me dan jullie dochter.’ Na dertien jaar zijn we nog steeds verliefd. Ik rijd elke dag op mijn gemak naar mijn werk toe en te hard naar huis, zo graag wil ik naar haar toe.”
Tamara: “Frans leert mij mijn hart te volgen en mijn dromen na te jagen. Hij heeft me ook altijd gestimuleerd om boeken te gaan schrijven.”
Frans: “Ik wil dat ze gelukkig is. En wie weet wordt haar derde boek een bestseller, waardoor ik binnenkort met pensioen kan (lacht).”
Ik hoop vooral dat Frans geestelijk goed blijft, dan duw ik gewoon de rolstoel
De toekomst
Tamara: “Er komen geen kinderen. We willen volop genieten van elkaar.”
Frans: “Eens laat ik haar achter. Toen ik 55 werd hakte dat besef er wel in. Ik wil mee kunnen met haar, alles kunnen doen.”
Tamara: “Ik hoop vooral dat Frans geestelijk goed blijft, dan duw ik gewoon de rolstoel. Zolang ik hem maar niet hoef te missen.”
Frans: “De laatste tijd denk ik: rotleeftijd, kan er geen tien jaar af. Ik vergeet kleine dingetjes, ben vaker moe.”
Tamara: “Ik vind dat weleens jammer, maar ook begrijpelijk. Andere stellen hebben dat misschien niet, maar die hebben weer iets anders. Die doen misschien niks meer samen.”
Tamara Geraeds is schrijfster en oprichter en eigenaar van tekstbureau Charizma. In oktober 2015 verschijnt haar nieuwe boek: Christopher Plum en het Zwaard der Wanhoop.
Op de hoogte blijven van nieuwe artikelen? Scroll omlaag en volg mijn blog!
Een tijdje geleden interviewde ik een aantal stellen met groot leeftijdverschil. Dit weekend verschenen drie van die interviews (helaas fors ingekort) in Vrouw Magazine. Hier deel ik de langere versies. Vandaag: Toyah [26] en Bert [58]!
Tekst: Karin Spillenaar-Koolen
Beeld: Feriet Tunc
Toyah en Bert Ververs ontmoetten elkaar in het Tros Muziekcafé. Voor haar liefde op het eerste gezicht, hij vond het eigenlijk niet kunnen.
De ontmoeting
Toyah: “Mijn vader, tante en ik bezochten vaak het Tros muziekcafé. Daar kwamen we Bert tegen. Ik vond hem meteen heel leuk, hij had eerst geen interesse in mij.”
Bert: “Toyah was toen 19, dat verschil vond ik erg groot. Maar ik dacht: mailen kan geen kwaad. Na enige tijd mailcontact nodigde ik haar uit om iets te gaan eten. Dan ontdekken we vanzelf dat het niets wordt, was mijn idee. Maar het werd alsmaar gezelliger! Na het eten maakten we een wandeling en toen sprak Toyah de magische woorden: ‘ik val al mijn hele leven op oudere mannen.’ Dat zette mij aan het denken. Ik dacht: ik vind haar leuk en als ik nu de boot afhoud gaat zij er straks vandoor met een andere oude man. Dus waarom niet eigenlijk?”
Toyah: “Onderweg naar huis zei ik: ‘Goh, we hebben nog niet gezoend.’ Daar moest Bert even over nadenken, maar even later gooide hij resoluut zijn fiets aan de kant en kuste me.”
Het dilemma
Bert: “Mijn vorige partner overleed in 2009. Toyah kwam dus ook een beetje te vroeg, want ik was nog aan het verwerken. Maar uiteindelijk kon ik helemaal voor Toyah gaan.”
Toyah: “Ik had wel vaker relaties gehad met een flink leeftijdverschil. Ik houd van oude muziek, van theater. Die interesses deel ik niet met leeftijdgenoten, maar wel vaak met oudere vrienden.”
Bert: “Daarmee sluit ze moeiteloos bij mij aan. Toyah houdt van muziek uit mijn tijd. Ze is wel altijd de jongste als we ergens naar toe gaan.”
Als je kans hebt op geluk moet je het pakken
De vooroordelen
Toyah: “Mijn ouders mochten Bert meteen heel graag. Ze accepteren onze relatie, als ik maar gelukkig ben. Maar niet iedereen begreep het. Ik had soms het gevoel dat ik me moest verontschuldigen omdat ik een oudere vriend heb. Sommigen zagen mij liever settelen met een leeftijdsgenoot. Maar mensen hebben altijd iets aan te merken.”
Bert: “Mensen denken vaak dat ik Toyah’s vader ben. Dat is weleens vervelend, maar soms ook grappig. Dan houden we het gewoon vol en gaan we ineens zoenen.”
Toyah: “Mensen denken soms ook, hij zal wel geld hebben.”
Bert: “Het is makkelijk om in hokjes te denken, maar hoe vaak wordt hokjesdenken gelogenstraft. Er is geen garantie dat als je maar normaal blijft doen dat je leven normaal blijft lopen. Toyah kan ook eerder overlijden dan ik of ziek worden. Als je kans hebt op geluk moet je het pakken.”
Het geluk
Bert: “We voelen ons gelijkwaardig aan elkaar. Toyah heeft voor haar leeftijd ook al veel meegemaakt. Maar feit blijft, ik kan putten uit meer levenservaring. Relaties, reizen.”
Toyah: “Dat is wel eens lastig. Ik kan niet altijd meepraten en haal dat ook niet zomaar even in.”
Bert: “Maar ik leer ook veel van haar. Ik zit soms teveel in mijn hoofd, Toyah leert mij met mijn hart te leven. Ze maakt mijn leven rijker.”
Toyah: “Bert is een hele gevoelige, bijzondere man. Een vrije geest. Hij leert mij om minder bezig te zijn met wat andere mensen denken.”
Ik wil na mijn overlijden niet vanaf een wolkje toezien hoe zij zit te kniezen
De toekomst
Bert: “Als Toyah 50 is ben ik 83. Dan loop ik waarschijnlijk wat krukkig en ga ik niet meer wild lopen doen in de disco. Een tijdje terug was ik langdurig ziek. Toen beseften we des te meer hoe sterk onze band is.”
Toyah: “Ik praat niet graag over de verre toekomst. De kans is natuurlijk groot dat Bert eerder overlijdt dan ik. Ik leef graag zoveel mogelijk in het nu.”
Bert: “Ik geloof dat we nog twintig jaar in het huidige tempo door kunnen leven. Daarna zal ik het rustiger aan moeten doen. Maar ik wil na mijn overlijden niet vanaf een wolkje toezien hoe zij zit te kniezen en niks meer doet. Dat idee is onverteerbaar.”
Toyah: “Trouwen? Wie weet, ooit. De toekomst ligt voor ons open. Er is nu nog geen kinderwens, maar stel over vijf jaar, dan kan Bert met vervroegd pensioen en ons kind opvoeden.”
Morgen: Tamara (34) en Frans (56).
Op de hoogte blijven van nieuwe artikelen? Scroll omlaag en volg mijn blog!
karinkoolen.com 